Dag 54-57: Ultreia!
Door: Ad van den Bovenkamp
05 September 2016 | Frankrijk, Saint-Chély-d'Aubrac
Ultreia! De roep van de pelgrims, wat zo iets betekent als: Verder! Ik begin een beetje te voelen wat daarmee bedoeld wordt. Van de rustdag in Le Puy werd ik een beetje onrustig, heel tegenstrijdig. Het gevoel dat je verder moet, wordt sterker.
Afgelopen vrijdag 2 september was het dan weer zover en ben ik direct na het ontbijt rond half acht vertrokken uit Le Puy. Inmiddels ben ik 4 wandeldagen en zo'n 130 km verder. Een heel afwisselend gebied over met name hoogvlaktes van de Velay en later Aubrac. De hoogvlakte wordt doorsneden door riviertjes, waarvan de Allier toeristisch gezien de bekendste is. De bossen die er in het begin waren, maakten plaats voor grasvlaktes, een heel dunbevolkt gebied met vrijwel alleen maar grazend rundvee, prachtig bruin vee met lange horens.
Die afwisseling is vast en zeker de reden dat zoveel mensen (vooral Fransen) dit gedeelte van de GR 65 lopen. Zoals ook al in mijn gidsje stond geschreven, lopen de meesten het traject Le Puy-Conques, een afstand van zo'n 200 km in 10-15 dagetappes. Als je niet getraind bent, is dat nog steeds een behoorlijke uitdaging, want er moet veel geklommen en gedaald worden. Het grote voordeel van het feit dat er zoveel mensen dit traject lopen, is dat er eindelijk Fransen zijn, die begrijpen dat daar ook een stukje horeca bij past. Nu vind ik op gepaste afstanden eigenlijk altijd wel een gelegenheid om wat te drinken of gewoon even te rusten. En het aantal overnachtingsmogelijkheden is heel groot. Overal word je langs de route gewezen op de beschikjbare gites, chambres d'hotes etc.
In de herbergen zelf is het (dus) ook een stuk drukker, gezellig zou ik zeggen al valt de conversatie met de Fransen nog niet altijd mee. In het plaatsje Chanaleilles maakte ik kennis met een Amerikaans echtpaar, zij bleek nogal onder de indruk te zijn van onze Nederlandse directheid en vond dat heel positief. Ik vind dat zelf ook prettig, maar in veel landen wordt het als tamelijk onbeleefd beschouwd. Enige voorzichtigheid blijft geboden.
Een aantal zaken zijn nog niet veranderd na Le Puy. Ik loop nog steeds voornamelijk alleen en er is weer een Duitser opgedoken, die mijn weg met enige regelmaat kruist. Werner uit Mūnchen, geen woord Frans en Duits op zijn Beiers. Hij vertelde dat hij met zijn vrouw had onderhandeld en in ruil voor een familietrip naar Parijs nu twee weken in zijn eentje langs de Jacobsweg mocht lopen. Op de terugweg uit Parijs had zijn vrouw hem met rugzak en al uit de auto gezet. Volgens mij was hij alleen vergeten ook te onderhandelen over 'Taschengeld'. Waar en wat hij eet, is me nog een raadsel. Aan de maaltijden in de gites deed hij in elk geval niet mee. Hij loopt wel lange etappes en dus zal ik hem de komende week nog wel vaker zien. Vandaag heb ik overigens het hoogste punt tot aan de Pyreneeën oversteek gehad en heb ik de hoogvlakte weer verlaten. De komende dagen gaat het nog verder naar beneden en uiteindelijk verloopt het grootste deel van het traject naar de Spaanse grens relatief vlak. Over 3 weken verwacht ik de Spaanse grens te overschrijden.
Afgelopen vrijdag 2 september was het dan weer zover en ben ik direct na het ontbijt rond half acht vertrokken uit Le Puy. Inmiddels ben ik 4 wandeldagen en zo'n 130 km verder. Een heel afwisselend gebied over met name hoogvlaktes van de Velay en later Aubrac. De hoogvlakte wordt doorsneden door riviertjes, waarvan de Allier toeristisch gezien de bekendste is. De bossen die er in het begin waren, maakten plaats voor grasvlaktes, een heel dunbevolkt gebied met vrijwel alleen maar grazend rundvee, prachtig bruin vee met lange horens.
Die afwisseling is vast en zeker de reden dat zoveel mensen (vooral Fransen) dit gedeelte van de GR 65 lopen. Zoals ook al in mijn gidsje stond geschreven, lopen de meesten het traject Le Puy-Conques, een afstand van zo'n 200 km in 10-15 dagetappes. Als je niet getraind bent, is dat nog steeds een behoorlijke uitdaging, want er moet veel geklommen en gedaald worden. Het grote voordeel van het feit dat er zoveel mensen dit traject lopen, is dat er eindelijk Fransen zijn, die begrijpen dat daar ook een stukje horeca bij past. Nu vind ik op gepaste afstanden eigenlijk altijd wel een gelegenheid om wat te drinken of gewoon even te rusten. En het aantal overnachtingsmogelijkheden is heel groot. Overal word je langs de route gewezen op de beschikjbare gites, chambres d'hotes etc.
In de herbergen zelf is het (dus) ook een stuk drukker, gezellig zou ik zeggen al valt de conversatie met de Fransen nog niet altijd mee. In het plaatsje Chanaleilles maakte ik kennis met een Amerikaans echtpaar, zij bleek nogal onder de indruk te zijn van onze Nederlandse directheid en vond dat heel positief. Ik vind dat zelf ook prettig, maar in veel landen wordt het als tamelijk onbeleefd beschouwd. Enige voorzichtigheid blijft geboden.
Een aantal zaken zijn nog niet veranderd na Le Puy. Ik loop nog steeds voornamelijk alleen en er is weer een Duitser opgedoken, die mijn weg met enige regelmaat kruist. Werner uit Mūnchen, geen woord Frans en Duits op zijn Beiers. Hij vertelde dat hij met zijn vrouw had onderhandeld en in ruil voor een familietrip naar Parijs nu twee weken in zijn eentje langs de Jacobsweg mocht lopen. Op de terugweg uit Parijs had zijn vrouw hem met rugzak en al uit de auto gezet. Volgens mij was hij alleen vergeten ook te onderhandelen over 'Taschengeld'. Waar en wat hij eet, is me nog een raadsel. Aan de maaltijden in de gites deed hij in elk geval niet mee. Hij loopt wel lange etappes en dus zal ik hem de komende week nog wel vaker zien. Vandaag heb ik overigens het hoogste punt tot aan de Pyreneeën oversteek gehad en heb ik de hoogvlakte weer verlaten. De komende dagen gaat het nog verder naar beneden en uiteindelijk verloopt het grootste deel van het traject naar de Spaanse grens relatief vlak. Over 3 weken verwacht ik de Spaanse grens te overschrijden.
-
05 September 2016 - 22:30
Johan Slok:
Hoi Ad, ik blijf je verslagen met interesse en plezier lezen. In het vorige verslag vertelde je dat je tot het inzicht bent gekomen dat je wellicht wat meer of vaker vragen zou moeten stellen. En je daagde de lezers uit jou ook langs deze weg vragen te stellen. Ik heb wel een vraag: zijn er momenten of periodes tijdens je wandelingen dat je in een soort flow terecht komt waarin alles vanzelf lijkt te gaan en waarbij je achteraf constateert dat je een heel stuk bijna onbewust hebt afgelegd? Tweede, meer persoonlijke vraag: doe je tijdens je reis vooral wereldse ervaringen op of heb je ook wel mystieke of religieuze ervaringen meegemaakt?
Ik ben benieuwd naar je reactie.
Hartelijke groet, Johan -
06 September 2016 - 10:29
Ma En Pa Boof:
Beste Ad,
Ultreia de roep om verder te gaan ken ik. Je wordt onrustig. Je wilt je droom afmaken.
Nog ongeveer drie weken en de Pyreneeen komen in zicht en dan nog maar....800 km.
In SDC. worden je kleren verbrand en steken de monniken je in het nieuw. Zo was het
voorheen, een paar honderd jaar geleden. Wij zien er naar uit. Ik kreeg zojuissst door
dat ma een stukje wil fietsen. Wij proberen Hardeman te bereiken voor een kop koffie
met aanvulling.
Voor nu en later de hatrelijke groeten van
Ma en Pa Boof.
PS.,
Wijny is inmiddels naar Komlo -
06 September 2016 - 11:40
Karlijn:
Hé pa,
Enorm bewonderenswaardig hoe je in zo'n hoog tempo al die kilometers weet af te leggen!! Is dat de 'flow' van de ultreia?
(Nog) geen last van kwaaltjes of blessures?
Ik ben benieuwd wat je tegen de Amerikaanse dame hebt gezegd :)
Liefs en succes met de komende kilometers, Karlijn
-
07 September 2016 - 11:56
Coen:
Ik kan me wel wat voorstellen wat die Amerikaanse dame bedoelde met onze(in dit geval die van jouw) directheid maar daar zal ik hier maar niet over uitweiden. Rare jongens die Duitsers. Ze zijn ook gewend om te nemen i.p.v. te geven dus dat zal het probleem wel zijn bij Werner de Beier.
Je gaat als een speer broer en bij de voetbal( de Merino's voor degene die niet weten welke club wij rijk maken) vragen ze Kees(je andere broer) en mij regelmatig hoe het met je gaat. Wij vertellen natuurlijk vol trots dat je zo op ons lijkt, maar niemand schijnt ons echt te geloven. Rare jongens die voetballers. Zolang het maar geen Duitse voetballers zijn gaat het wel.
Kortom, je komt regelmatig ter sprake broer en we zijn gewoon trots op je in wat je doet en misschien straks ook nog wel om wie je bent maar dat is natuurlijk afwachten hoe je terugkomt van deze reis. -
07 September 2016 - 18:25
Janny:
Ad, wat geweldig van je. in je eentje zo te lopen. Ik geniet met volle teugen van je verslagen en fotos.
Nog helemaal geen blessures. Houden zo!
Hartelijke groeten van Janny
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
