Dag 58-60: Een blaar(tje) en regen!

Een blaar en regen? Is dat zo bijzonder? Wel, een eerste blaar na bijna 1500 km vind ik inderdaad wel bijzonder. Het kwam overigens niet door mijn 'nieuwe' schoenen, maar omdat ik de veters van die schoenen niet strak genoeg had aangetrokken. Om maar gelijk dan antwoord te geven op een van de vragen: mijn nieuwe schoenen bevallen steeds beter. Het was even wennen, ze zijn eigenlijk een halve maat te klein wat je vooral tijdens afdalingen voelt, maar ze zetten zich min of meer naar mijn voeten. Ik denk overigens dat ik nog een keer van schoenen moet wisselen als ik naar de slijtage van de zolen kijk.
De afgelopen dagen brachten mij van St.-Chély-d'Aubrac naar Decazeville, een afstand van bijna 90 km. Een prachtige route in en in de omgeving van het dal van de rivier de Lot. De GR 65 verbindt hier een aantal plaatsjes die tot de lijst van "mooiste Franse dorpen" behoren. Ik noem Estaing - de familie van de oud-Franse president Valéry d'Estaing heeft daar een chateau - en ook het prachtige stadje Conques. Geen wonder dat veel Fransen dit deel van de GR 65 vanuit Le Puy lopen. Ze doen dat overigens meestal een stukje rustiger dan ik, want voor de meesten is het traject Le Puy-Conques een 14 daagse trip, voor mij was het 6 dagen. Ik zie hen ook nooit meer dan één keer. Dat geldt niet voor mijn 'vrienden' Adolf en Werner, die ook iets meer dan de gemiddelde Fransman lopen. Beiden ben ik de afgelopen dagen weer tegen het lijf gelopen. In Estaing maakte ik kennis met een vrouw uit Groningen. Zij verbleef net als ik in het opvanghuis voor pelgrims en andere daklozen. Van de laatste categorie heb ik overigens niemand gezien. Heel bijzonder dat een echtpaar, Leonard en Christine, dit huis al 24 jaar runt op basis van vrijwillige giften van de mensen die er overnachten. Met Trinet Boerboom, zo heette de vrouw uit Groningen, ben ik de volgende morgen vertrokken richting Sénergues. En net als eerder, in goed gezelschap voel je de rugzak niet en voor we er erg in hadden waren we al weer op ons eindpunt. Trinet iets eerder dan ik, die had opnieuw een 'opvanghuis' gezocht. Zij vertelde elk jaar wel een (deel van een) Camino te lopen en volgens haar was het publiek in de afgelopen jaren erg veranderd, veel meer een doorsnee van de samenleving nu. Tien jaar geleden kwam je vooral excentrieke figuren tegen volgens haar. Toen ik zelf in Sénergues aankwam, bleek daar ook Adolf op dezelfde kamer te slapen. Die raak ik voor de Spaanse grens niet kwijt, denk ik. Met hem ben ik de volgende dag naar Conques afgezakt, hij besloot daar een paar uur te blijven, maar ik had inmiddels wel genoeg oude stenen gezien en wilde ook voor het eventuele onweer binnen zijn. Weer eens regen deze dag, de 3e dag pas in ruim acht weken tijd, toch ook heel bijzonder. En trouwens niet erg genoeg om ook maar te overwegen mijn poncho aan te trekken.
Ik had de lezers uitgedaagd wat vragen te stellen. Één van de vragen was wat ik nou het moeilijkste vind om te vragen. Wel, vragen ligt gewoon niet in mijn aard, het heeft niets met het onderwerp te maken. Ik loop bij wijze van spreken liever 10 km door in de hoop een kraan te vinden, dan bij een vreemde aan te bellen en om water te vragen. Overigens doe ik dat nu wel, zelfs in het Frans.
Een andere vraag was of ik wel eens in 'een flow' raak, waarbij je je eigenlijk niet echt bewust bent van de weg die je aflegt. Iedereen die dagelijks woon-werkverkeer meemaakt, kent dat denk ik wel. Dat heb ik zeker, als je in gedachten verzonken bent en dat ben ik hier vaak. Link ook, want met name in het noorden van Frankrijk heb ik zo een aantal keren een wegmarkering gemist. Veel extra kilometers zijn dan het gevolg en soms ook stress. Hier is dat niet zo gauw het geval, omdat de markeringen alom aanwezig zijn en omdat er ook altijd wel 'rugzakken' voor je lopen. Een 'mystieke ervaring' - vraag van dezelfde vragensteller - heb ik nog niet gehad. Eerlijk gezegd verwacht ik dat ook niet, ik ben er niet echt op gericht en misschien er wel 'te nuchter' voor. Het onderdeel zijn van een grote stroom pelgrims - hoewel de meeste 'backpackers' dus maar een klein stukje doen - geeft mij toch wel een speciaal gevoel. Maar mystiek zou ik dat niet willen noemen.
Mijn vader schreef nog wat over de gewoonte vroeger om de kleren van de pelgrims te verbranden na aankomst in Santiago als teken van het beëindigen van een vorig leven. Wel, met mijn hemden is dat ook het beste. Ik was ze dagelijks, fris ruiken ze wel, maar schoon worden ze nooit meer. Voor de liefhebbers van "keeping up appearances", de hemden van Onslow zijn prachig vergeleken bij die van mij.