Dag 37: Van 'DE WEG' op de weg en erweer van af

Na een heerlijke nachtrust in Hotel du Morvan en een even heerlijk ontbijt weer klaar voor vertrek. Ik heb gisteren besloten 'DE WEG' (de Chemin d'Assise) vaarwel te zeggen en een eigen route richting Cluny te kiezen. Ik ben de beklimmingen bij hoge temperaturen wel een beetje zat, bovendien wil ik vandaag 'bereikbaar' zijn, omdat mijn moeder geopereerd wordt en ik toch wel graag op de hoogte gehouden wil worden. De afgelopen dagen is het regelmatig gebeurd dat ik lange tijd geen mogelijkheid had om te bellen of gebeld te worden en dat wil ik vandaag voorkomen. Er resten nog bijna 100 km naar Cluny en vandaag wil ik er daar bijna 40 van realiseren door vooral langs asfaltwegen te lopen naar de stad Le Creusot. Na afscheid genomen te hebben van een medewandelaar (geen Compostela ganger overigens) ben ik op weg gegaan en de eerste 11 km zaten er verrassend snel op. In het stadje Etang s/ Arroux even een korte stop met een kopje koffie en een bijlading van de telefoon (je weet maar nooit). Tot dan rustige weggetjes, maar vanaf Arroux langs een drukke weg. Met de muziek in de oren is dat wel uit te houden en ook de volgende 10 km vlogen voorbij. Daarna kon ik weer een stukje parallelweg aan de andere kant van de spoorlijn nemen. Daar kwam ik ook 'DE WEG' weer tegen. Een kleine 3 km verderop moest ik kiezen, weer terug naar de drukke hoofdweg of een door mijn app gesuggereerde wandelroute, die een km langer zou zijn dan de autoroute. Ik besloot de wandelroute te volgen en heb daar gruwelijke spijt van gehad. Na een paar km had ik al door dat het waarschijnlijk toch weer klimmen ging worden. Teruggaan op dat moment vond ik geen optie - ik houd niet van teruggaan - maar ik had dat achteraf veel beter kunnen doen. Ik werd een landweg opgestuurd en die bleef maar stijgen. Elke keer als ik dacht, nu zijn we op de top, bleek om de volgende hoek toch het pad weer omhoog te gaan. Ergens in het bos - gelukkig daar wel schaduw - checkte ik nog eens of ik nog wel goed zat. Helaas, ik bleek toch wat van de geadviseerde route te zijn afgeweken. Geen idee hoe, maar ja dan maar weer op zoek naar het juiste pad. Dwars door het bos - niet de eerste keer deze reis - naar beneden. Enorme doornstruiken belemmerden een makkelijke weg, maar na een klein half uurtje worstelen, kwam ik weer op het juiste pad. Ik had waarschijnlijk ook gewoon door kunnen lopen op het 'verkeerde pad', want ik had de indruk dat die weg even verderop weer samen kwam met mijn route, maar die details gaf de digitale kaart niet prijs. Het ontbreken van enige hoogtelijnen op deze kaart is ook een ernstig gebrek, dat mij dus vandaag aardig nekte. Uiteindelijk kwam ik weer op de eerder gevolgde hoofdweg uit. Bij een picknick plaats weer even een plan de campagne gemaakt voor de laatste kilometers. De kortste route ging toch weer omhoog, maar was zeker 3 km korter dan via de hoofdweg. Toch maar voor de kortste route gekozen en ik hoopte dat de beklimming niet al te lang zou zijn. Foute veronderstelling, hij was niet steil, maar wel heel lang en vol in de zon. Mijn water was vrijwel op en de temperatur van het water had inmiddels de lichaamstemperatuur al overstegen. Ik snakte naar vers water, maar de huizen die ik passeerde, vertoonden geen enkel teken van leven. Uiteindelijk, ongeveer 1,5 km voor mijn eindpunt toch nog water kunnen bemachtigen. Wat kan dat dan lekker zijn. Na ruim 10 uur meldde ik me bij mijn hotel, hoopte op een rustige nacht en zag dat er 10 meter voor het hotel een groot kermisterrein was ingericht. Tja, soms zit het mee, soms tegen. Ik heb toch goed geslapen, zeker nadat ik eindelijk weer eens van mijn favoriete Aziatische keuken had kunnen genieten. Morgen wordt het vast beter.