Dag 93-95: Kruispunt
Door: Ad van den Bovenkamp
13 Oktober 2016 | Spanje, Ponferrada
"Kruispunt" is een mooie titel voor het verslag van de drie wandeldagen die mij van de stad León naar de ruim 100 km verder gelegen stad Ponferrada brachten.
De eerste dag had ik als eindbestemming de herberg in het kleine dorpje Villares de Orbigo gekozen. Omdat het ook maar een relatief kleine herberg is, had ik vanuit Leon al gebeld om een bed te reserveren. Toen ik de stem van een Belgische dame hoorde, die me zei dat ze niet alleen Engels maar ook Nederlands sprak, gingen mijn gedachten direct terug naar een uitzending van Kruispunt over de Camino, waarin een herberg onder leiding van de Belgische Christine werd bezocht. Ik had me al eens afgevraagd waar die herberg zou zijn, maar niet echt me erin verdiept, en nu bij toeval eigenlijk (hoewel wat is toeval?) kwam ik er zo maar terecht. Bellen was achteraf niet nodig gebleken, we waren maar met 3 gasten bij Christine. Christine houdt wel van een praatje en weet de gasten ook wel zover te krijgen dat ze veel over zichzelf vertellen. Behalve mijzelf was er ook een Amerkaan, James (Jim voor vrienden), 76 jaar inmiddels en afkomstig uit Baltimore. Jim was veganist, niet zozeer uit principe zei hij, maar omdat het hem van zijn hoge bloeddruk en een heleboel ouderdomskwaaltjes had afgeholpen. Een bijzonder mens, ooit opgeleid tot trompettist op een conservatorium, maar volgens hemzelf niet ambitieus genoeg om een plaats in een groot orkest te kunnen krijgen. Hij had in de eerste jaren na zijn studie in kleine straatbandjes gespeeld. Vooral omdat hij ook heel hard kon blazen volgens zijn eigen zeggen. Na een aantal jaren had hij zijn trompet ingeruild voor een motor waarmee hij een jaar door Europa had getourd. Na terugkeer in de VS was hij echter toch weer op reis gegaan, dit maal met een zeilboot, eerst een jaartje door de Caribean en daarna zelfs de hele wereld rond. Ergens op die reis had hij ook een Japanse vrouw ontmoet met wie hij na terugkomst in de VS was getrouwd. Dat huwelijk had 12 jaar geduurd waarin zij de kost verdiende en hij zich vooral had bezig gehouden met het bouwen van een - volgens zijn zeggen - heel bijzonder huis. De scheiding was een bevrijding geweest en het huis was nu van hem. Inmiddels op leeftijd had hij besloten een deel van het huis te verhuren via airbnb en met de inkomsten daarvan zat hij nu in Spanje voor de Camino! Tegenwoordig zou er denk ik het etiket ADHD opgeplakt worden, een interessante en niet-alledaagse Amerikaan.
De tweede dag stond in het teken van een ontmoeting met een 'oude' wandelmakker uit Zwitserland, Roland Oberkalmsteiner. Hij was in het Franse Aire sur l'Adour achter gebleven met een voetprobleem, had de wandeling wel weer voortgezet, maar in Spanje kreeg hij zoveel last dat hij had besloten de Camino op de fiets af te maken. En zo kon het gebeuren dat op deze dag onze wegen weer kruisten. Eerst bij de koffiepauze in Astorga, maar later berichtte hij dat hij in dezelfde plaats zou overnachten als ik, Rabanal del Camino. Toen ik daar aankwam, iets na vieren in de middag, was er nog net één bed vrij. Ik was ook blij dat hij daar was gebleven, want ik had de laatste geldautomaat in 60 km gemist en zat krap in het geld. Ik kon wat van hem lenen en dat gaf me in elk geval een wat geruster gevoel voor de volgende dag. De volgende morgen natuurlijk weer afscheid nemen, met de fiets ga je nu eenmaal sneller. Misschien zien we elkaar volgende week nog wel in Santiago, want hij wist nog niet hoe en wanneer hij met de fiets terug naar Zwitserland zou gaan.
De derde dag tenslotte stond in het teken van een echt 'kruispunt'. Met het bereiken van het Cruz de ferro ben ik ook gelijk op het hoogste punt van mijn Camino gekomen, net boven de 1500 m. Er was al dagen regen voorspeld, die bleef uit, maar het was wel erg bewolkt en op die hoogte was het zicht niet veel beter dan 50-100 m. Jammer, want de uitzichten mis je dan en het landschap is hier weer heel mooi. De Meseta heb ik achter me gelaten, het traject naar Santiago, nu nog een kleine 200 km, is vooral heuvel-/bergachtig.
De eerste dag had ik als eindbestemming de herberg in het kleine dorpje Villares de Orbigo gekozen. Omdat het ook maar een relatief kleine herberg is, had ik vanuit Leon al gebeld om een bed te reserveren. Toen ik de stem van een Belgische dame hoorde, die me zei dat ze niet alleen Engels maar ook Nederlands sprak, gingen mijn gedachten direct terug naar een uitzending van Kruispunt over de Camino, waarin een herberg onder leiding van de Belgische Christine werd bezocht. Ik had me al eens afgevraagd waar die herberg zou zijn, maar niet echt me erin verdiept, en nu bij toeval eigenlijk (hoewel wat is toeval?) kwam ik er zo maar terecht. Bellen was achteraf niet nodig gebleken, we waren maar met 3 gasten bij Christine. Christine houdt wel van een praatje en weet de gasten ook wel zover te krijgen dat ze veel over zichzelf vertellen. Behalve mijzelf was er ook een Amerkaan, James (Jim voor vrienden), 76 jaar inmiddels en afkomstig uit Baltimore. Jim was veganist, niet zozeer uit principe zei hij, maar omdat het hem van zijn hoge bloeddruk en een heleboel ouderdomskwaaltjes had afgeholpen. Een bijzonder mens, ooit opgeleid tot trompettist op een conservatorium, maar volgens hemzelf niet ambitieus genoeg om een plaats in een groot orkest te kunnen krijgen. Hij had in de eerste jaren na zijn studie in kleine straatbandjes gespeeld. Vooral omdat hij ook heel hard kon blazen volgens zijn eigen zeggen. Na een aantal jaren had hij zijn trompet ingeruild voor een motor waarmee hij een jaar door Europa had getourd. Na terugkeer in de VS was hij echter toch weer op reis gegaan, dit maal met een zeilboot, eerst een jaartje door de Caribean en daarna zelfs de hele wereld rond. Ergens op die reis had hij ook een Japanse vrouw ontmoet met wie hij na terugkomst in de VS was getrouwd. Dat huwelijk had 12 jaar geduurd waarin zij de kost verdiende en hij zich vooral had bezig gehouden met het bouwen van een - volgens zijn zeggen - heel bijzonder huis. De scheiding was een bevrijding geweest en het huis was nu van hem. Inmiddels op leeftijd had hij besloten een deel van het huis te verhuren via airbnb en met de inkomsten daarvan zat hij nu in Spanje voor de Camino! Tegenwoordig zou er denk ik het etiket ADHD opgeplakt worden, een interessante en niet-alledaagse Amerikaan.
De tweede dag stond in het teken van een ontmoeting met een 'oude' wandelmakker uit Zwitserland, Roland Oberkalmsteiner. Hij was in het Franse Aire sur l'Adour achter gebleven met een voetprobleem, had de wandeling wel weer voortgezet, maar in Spanje kreeg hij zoveel last dat hij had besloten de Camino op de fiets af te maken. En zo kon het gebeuren dat op deze dag onze wegen weer kruisten. Eerst bij de koffiepauze in Astorga, maar later berichtte hij dat hij in dezelfde plaats zou overnachten als ik, Rabanal del Camino. Toen ik daar aankwam, iets na vieren in de middag, was er nog net één bed vrij. Ik was ook blij dat hij daar was gebleven, want ik had de laatste geldautomaat in 60 km gemist en zat krap in het geld. Ik kon wat van hem lenen en dat gaf me in elk geval een wat geruster gevoel voor de volgende dag. De volgende morgen natuurlijk weer afscheid nemen, met de fiets ga je nu eenmaal sneller. Misschien zien we elkaar volgende week nog wel in Santiago, want hij wist nog niet hoe en wanneer hij met de fiets terug naar Zwitserland zou gaan.
De derde dag tenslotte stond in het teken van een echt 'kruispunt'. Met het bereiken van het Cruz de ferro ben ik ook gelijk op het hoogste punt van mijn Camino gekomen, net boven de 1500 m. Er was al dagen regen voorspeld, die bleef uit, maar het was wel erg bewolkt en op die hoogte was het zicht niet veel beter dan 50-100 m. Jammer, want de uitzichten mis je dan en het landschap is hier weer heel mooi. De Meseta heb ik achter me gelaten, het traject naar Santiago, nu nog een kleine 200 km, is vooral heuvel-/bergachtig.
-
14 Oktober 2016 - 07:14
Loek Wisseborn:
Hoi Ad,
Jou verslag is leuker lezen dan de krant! Maakt mijn begin van de dag vrolijk.
Fantastische belevenis maak je mee, nog even 'volhouden'!
Hartelijke groet,
Loek Wisseborn -
14 Oktober 2016 - 08:17
Mia Van Cuijk:
Goedemorgen Ad.
Heeeerlijk en bijzonder om jou verhalen te mogen lezen.
Heb helaas vele verhalen gemist -
14 Oktober 2016 - 08:33
Mia Van Cuijk:
Lieve ad.
Geloof het of niet. Ik schrijf jou een berichtje en hij plaatst maar drie regels. Ik schreef dat ik niet regelmatig gelezen heb omdat mijn hoofd vol zat omdat twee goede vrienden dood zouden gaan en mijn maatje (42 jaar vriendschap) is deze week na vreselijk lijden overleden. Ik vroeg je om een kaarsje voor hem te branden als je in Santiago bent. Ik ga hem van orgen begraven. Hij heet Ton en was een super lieve zorgzame man. Ik durf geen nieuwe alineas meer te gebruiken want ik hoop dat nu wel mijn hele verhaal wordt geplaatst. Ad ik hoop dat de laatste 200km nog een tocht zal zijn van vele mooie momenten en ontmoetingen!!!
Dikke kus en een lieve groet van Mia -
14 Oktober 2016 - 10:20
Ma En Pa Boof:
Beste Ad,
Het Carrefour bracht veel verrassingen. Een leuke en vlotte herbergierster. De afstand naar
S.d.C te overzien. Nog wat heuveltjes en mogelijk nog een bergpas. Hoewel de bestijging
met een hoogte van 1500 meter is ook niet gering. Bedankt voor het uitvoerige en mooie
verslag. Wij zien er steeds weer met grote belangstelling naaruit. Nu nog de laatste loodjes
afwerken. Verder nog veel plezierige wandelingen. Wijny staat bijna in de startblokken.
Lieve groeten voor nu en later vaan
Ma en Pa Boof. -
14 Oktober 2016 - 12:47
Marian Klein:
Hi Ad,
Heb je nog wat kuitenvet voor de laatste heuvels en bergen over?
Gaat vast goedkomen. Wij vinden dat de 3 maanden dat je nu onderweg bent zijn omgevlogen. Heb je zelf ook dat idee nu je er bijna bent?
Ik vind het zo knap en bijzonder wat je aan het doen bent.
Heel veel plezier in het mooie landschap daar.
Op naar het weerzien in het echie van Wijny!!
Knuf Mar. -
14 Oktober 2016 - 22:39
Hilda:
Dag Ad,
Wat een ervaringen doe je op tijdens zo'n reis!
Nog steeds leuk om te lezen. Geniet van de laatste 200 km!!
Groeten Peter&Hilda
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
