Dag 87-89: Huiveren op de 'meseta'

Tussen de steden Burgos en Leon ligt een plateau op een hoogte van ongeveer 800 m. Ik ben inmiddels op de helft van het traject tussen genoemde steden en voor zover het stuk dat ik heb afgelegd representatief is voor de rest, kan ik stellen dat het vooral een landbouwgebied is, enigszins golvend maar met geringe hoogteverschillen. De akkers zijn op dit moment allemaal leeg en door het ontbreken van veel bomen ontstaat het beeld van een heel kaal landschap. De 'meseta', zoals dit gebied wordt genoemd, is berucht in pelgrimsland. Met name in de zomer kan de temperatuur hier heel hoog oplopen en door het ontbreken van bomen is er van enige beschermende schaduw ook nauwelijks sprake. Nu ik er loop is van die hoge temperaturen niets meer over. Sterker nog, het is in de ochtenduren heel fris, niet veel warmer dan een graad of 7 en het duurt ook tot in de middag voor de zon een beetje warmte begint af te geven. Huiveren dus in de morgen, handschoenen en wollen mutsen zijn er veel te zien, vooral bij mensen afkomstig uit tropische gebieden. Voor mij nog geen reden om de pijpen aan mijn broek te ritsen, maar een jasje is nu wel nodig. Onderweg kom je op verscheidene plaatsen de restanten van een pelgrimshospitaal tegen, kennelijk was dit ook vroeger al een moeilijk gebied voor de wandelaar.
Ik zag een beetje op tegen dit traject en vreesde een relatief saai stuk van toch bijna 200 km. Dat viel gelukkig de eerste twee dagen wel mee, daarin zaten toch nog wel wat verrassende stukken door opeens opduikende dalen in het plateau. Vandaag echter heb ik 25 km op een grindpad langs de autoweg gelopen, dan ga ik voor mijn gevoel steeds sneller lopen om maar zo gauw mogelijk dat stuk achter me te hebben. Het was niet alleen gevoel, ook de cijfertjes van het tracking systeem gaven aan dat ik sneller liep dan normaal. Waar ik anders gemiddeld 4 km per uur haal (inclusief pauzes) lag dat gemiddelde nu op 5 km per uur. Ik hoop dat het de volgende dagen wat interessanter wordt, maar vrees van niet.
Het eerste dorpje na Burgos, genaamd Hontanas, dook ineens op toen we plotseling aan de rand van een steile afdaling stonden. Een klein dorpje, voornamelijk ingericht op de ontvangst van pelgrims. 's Avonds tegen zessen begonnen de kerkklokken te luiden ten teken dat de pelgrimsmis ging beginnen. De dienst was vergelijkbaar met die in San Juan de Ortega, maar na afloop kreeg elke aanwezige pelgrim een persoonlijke groet van de voorganger en een kruisje om de nek gehangen. De overnachtingsplaats van gisteren, Boadilla del Camino, vond ik een stuk minder. De herberg die ik had uitgezocht was erg vol en de faciliteiten niet al te geweldig. Voor vandaag had ik daarom nog even goed gekeken naar de alternatieven. Één van de adressen in de lijst bleek kamers aan te bieden met halfpension. Daar moest ik bij zijn, ook een reden waarom ik stevig heb doorgelopen. Het is een wat bijzondere 'herberg', die me doet denken aan het verzorgingshuis in Sézanne waar ik eerder heb overnacht. Alleen hier zijn het wel echt kamers die verhuurd worden en is het niet het kamertje van een surveillant met alleen een bed. Ik ga het nog navragen, maar heb nu het idee dat het een soort rusthuis is voor hoogbejaarde 'zusters'. Het heeft een prachtige naam: "Casa de Espiritualidad Nuestra Señora de Belen". Toen ik na het douchen het pand verliet om even het stadje Carrion de Los Condes in te gaan, werd ik aangesproken door een wat oudere man op een bankje in het park tegenover dit huis. Hij vroeg me in het Engels wat dit voor huis was en ik zei dat ik er nog niet veel van wist, maar dat ze in elk geval ook kamers verhuurden aan pelgrims. De prijs, 28 euro voor halfpension, vond hij ook heel redelijk en hij overwoog om daar ook te overnachten. Deze Juan, de achternaam was wat moeilijker te onthouden, vertelde dat hij redelijk Engels sprak omdat hij een behoorlijk aantal jaren in Londen had gewoond en gewerkt. Zijn kinderen waren daar geboren en woonden er nog steeds (want Brits zei hij). Op mijn opmerking dat het in Spanje toch veel beter weer was, reageerde hij ontkennend. Hij vond het in Spanje meestal veel te warm en was blij dat hij een keer of 4 per jaar naar zijn kinderen in Engeland kon. Als hij representatief is voor de Spanjaarden, dan zou het milieu erbij gebaat zijn als Engelsen en Spanjaarden van land wisselen, scheelt een flinke CO2 uitstoot.
Over drie dagen hoop ik in de volgende grote stad, León, te zijn en dan zal ik u berichten over het tweede deel van de tot nu toe in verschillende opzichten 'huiveringwekkende meseta'.