Dag 24-27: Soortgenoten! Ze zijn er dus toch.

Op dag 24 van mijn pelgrimstocht kwam ik dan eindelijk een medepelgrim onderweg tegen, en aan het eind van diezelfde dag bij mijn overnachtingsadres zelfs nog één. Het kon niet op. Op verschillende momenten hoorde ik wel dat er meer pelgrims in de buurt waren, maar gezien had ik er nog geen, met uitzondering dan van de jonge Belg Sjef, die we op de camping in Signy-l'Abbaye hadden ontmoet. Daarover later meer, eerst even wat route informatie.
In de afgelopen 3 dagen ben ik van Montmort-Lucy via Sézanne en Bagneux naar de grote stad Troyes getrokken, een totale afstand van meer dan 100 km. Het landschap verandert onder je voeten, de heuvels van de Champagne worden allengs minder heuvel en de laatste 40 km loop je langs een oud, niet meer gebruikt, kanaal dat langs de bovenloop van de Seine is gegraven. Een landschap dat je bij wijze van spreken ook in Veenendaal en omstreken kan zien (daarvoor hoef je dus niet zo ver te gaan lopen). Meer dan 100 km in 3 dagen is best veel en vooral de laatste dag met ruim 40 km hakte er stevig in. Tijd dus weer voor een rust- en wasdag. In Troyes, een stad met een prachtig oud centrum en enkele schitterende kerken, waaronder een kathedraal. Die heb ik gisteren al even bezocht, net voor sluitingstijd nog even een stempeltje gehaald, het lijkt de Elfstedentocht wel.
Terug naar het begin, de medepelgrims. Op dag 24 was het gelukkig weer droog en ik was vol goede moed weer op pad gegaan. Na een 'grand café' in Baye - de enige plaats met zo'n voorziening die dag - liep ik langs een bosrand waar ik eerst een wild zwijn een kleine 100 m voor me zag scharrelen en iets verderop ontwaarde ik opeens een grote, nog bewegende rugzak. Een kleine 300 m voor me verdween de rugzak om een hoek. 'De rugzak' had mij kennelijk ook gezien, want toen ik datzelfde hoekje om ging, zat 'de rugzak' in het gras op me te wachten. Het was een jonge vrouw en na de eerste begroeting in het Engels hadden we door dat we ook Nederlands konden praten. Ioulia, zo heette 'de rugzak', kwam uit Gent. De voor ons bijzondere schrijfwijze van haar naam was het gevolg van het feit dat ze in Ukraine geboren was. De hiervoor gebruikte bijnaam 'de rugzak' kwam niet helemaal uit het niets, de vrouw torste echt een enorme rugzak mee, inclusief tent (af en toe 'wild' kamperen om de kosten te drukken) etc. meer dan 15 kg wegend. Ik vind die van mij met 12 kg eigenlijk al aan de zware kant. Gezellig pratend vlogen de kilometers voorbij. Ze vertelde blij te zijn met wat gezelschap vandaag, omdat ze de dag ervoor een nare ervaring had opgedaan. Bij het vragen naar de weg aan een man die in de wijngaarden bij Épernay aan het werk was, had deze man haar vastgegrepen met duidelijk verkeerde bedoelingen. Ze had aangifte gedaan en was nog bang dat er naar haar werd uitgezien. We waren inmiddels al weer een heel stuk verder, dus die kans was niet erg groot. Ze had een praktijk gehad waarin ze mensen met psychische problemen hielp door middel van (improvisatie) theater. Improvisatie theater - denk dan aan de Lama's in Nederland - was ook een grote passie van haar, waar ze graag meer mee zou willen doen. Het '(lopende) band werk' van de tegenwoordige zorg in België (waar heb ik dat meer gehoord?) betekende echter dat ze alle adviezen en raad die ze aan haar patienten gaf om weer gelukkiger te worden niet op zichzelf kon toepassen binnen de geldende regels. Ze had haar praktijk (en eigenlijk alles wat ze had) verkocht en besloten op reis te gaan, eerste doel Santiago, einddoel onbekend. Ik heb daar veel bewondering voor. In Sézanne aangekomen hebben we afscheid genomen, maar niet na nog een selfie van ons beiden te hebben gemaakt. Ik loop wat meer kilometers per dag, maar maak ook nog een omweg, dus misschien komen wel elkaar nog wel een keer tegen. Ioulia had al gezegd dat ik waarschijnlijk nog een Sandra zou tegenkomen, die had hetzelfde overnachtingsadres geboekt als ik. En dat klopte, toen ik daar aankwam stond er ook een blonde vrouw met rugzak te wachten en ze beaamde dat ze Sandra heette. Dit was trouwens een heel bijzonder adres, het bleek een verzorgingstehuis voor ouderen te zijn, geleid door religieuze zusters. Ik kreeg een kamertje toegewezen op de verpleegafdeling, meer een soort ziekenhuis. De verzorging was geweldig en hoewel de 'hoofdzuster' zei dat ik geen hotel moest verwachten, deed het eten niet onder voor wat ik in hotels gewend was. Sterker nog, ik vond het veel lekkerder. 's Nachts moest ik naar het toilet, dat was op dezelfde verdieping gelukkig en ik dacht daar even ongezien naar toe te lopen in de minimale nachtkleding die ik meestal draag. Op het moment dat ik de donkere gang instapte, stond ik ineens in een helverlichte gang en ik hoorde de voetstappen van een zuster al naderen. Gauw weer terug om even wat meer bedekkende kleding aan te trekken en het nog eens te proberen. Goedenacht zuster! Terug naar Sandra, die had 3 maanden onbetaald verlof opgenomen om in 90 dagen van Reims naar Santiago te lopen. Ik ben er niet achter gekomen of ze daar een speciale reden voor had, hoewel we de volgende dag wel een groot deel ook samen hebben gelopen.
De overnachtingsadressen zijn in het algemeen wel bijzonder trouwens. Omdat het oorspronkelijke plan was dat Wijny me met de camper zou vergezellen tot Vezelay, had ik me niet echt voorbereid op het zoeken naar overnachtingsadressen. Maar in het gidsje wat voor de route is uitgegeven, staan ook allerlei suggesties voor betaalbare overnachtingen. Soms dus een verzorgingstehuis dat ook ruimte biedt aan pelgrims, in veel plaatsjes gaat het echter om mensen die thuis een kamer beschikbaar stellen en voor avondeten en ontbijt zorgen. In Bagneux had ik in mijn beste Frans - gaat steeds beter trouwens - een kamer gereserveerd bij ene familie Benoits. Direct langs de route gelegen woning en het was heel gezellig, heel belangstellend naar familie, werk en wat je maar bedenken kan. Communicatie is dan wel eens lastig met mensen die ook echt alleen maar Frans spreken, maar met een beetje goede wil, begrijp je elkaar altijd. Toen ik vertelde dat twee van onze kinderen niet heel dicht bij wonen, maar in Groningen, vertelde de vrouw dat haar jongste zoon met vrouw en kinderen een jaar geleden naar Nieuw-Zeeland was verhuisd voor minimaal 5 jaar. Met Kerst gingen ze erheen, maar dat werd nog een hele operatie, omdat ze last had van claustrofobie en (dus) angst voor vliegen. Ze was echter aan het oefenen. In Troyes logeer ik in een kamer op de campus van de plaatselijke technische universiteit. Het is vakantie, dus er is ruimte. Ik had gezegd dat ik aan het eind van de middag zou arriveren, dat werd net begin van de avond, 10 over 6. Toen ik bij de campus aankwam, ik had voor de 2,5 km vanuit het centrum toch maar de bus genomen, was de receptie dicht. Wat verder lopend, zag ik een man - ongetwijfeld van de facilitaire dienst - rijden in een 'golfkarretje', daarbij meestal de paden negerend, gewoon over het gras. Dat doen ze op een golfterrein ook tenslotte. Ik maakte hem duidelijk dat ik een kamer had gereserveerd, maar dat alles dicht was en of hij wist waar ik moest zijn. Na wat gemopper (in zichzelf) over bureaus die altijd dicht zijn, zei hij: 'Montez' en ik ging naast hem zitten. Hij reed, weer alle paden negerend, naar een gebouw waar iets van 'bureau' op stond. Daar was niemand, maar na ongeveer 10 telefoonnummers te hebben geprobeerd, kreeg hij contact met een mevrouw die ik ook had gesproken. Die was op vakantie, maar alles werd gelukkig wel geregeld. Twee nachten in een studentenkamertje, ontbijt in een soort mensa, de rest regel ik wel in de stad.
Vandaag ga ik de stad en de mooie kerken maar eens wat beter bekijken, de was hangt inmiddels te drogen en de zon begint er aardig door te komen. Tot later!