Dag 90-92: De Camino, een metafoor van het leven
Door: Ad van den Bovenkamp
10 Oktober 2016 | Spanje, León
De 'huiveringwekkende' meseta, zie mijn vorige verslag, heeft ook nog tot gevolg gehad dat ik een verkoudheid heb opgelopen. Tot nu toe zonder al te veel gevolgen, alleen het verbruik van papieren zakdoekjes schiet omhoog, maar uit ervaring weet ik dat ik meestal na een aantal dagen begin te hoesten. Daar heb ik vaak wel veel last van, ik hoop dat dat uitblijft en ik kleed me maar zo warm mogelijk aan. Het is weliswaar nog steeds mooi weer, maar de zon neemt nu snel in kracht af en het duurt vaak tot laat in de middag voor het weer een beetje warm wordt. In de vroege ochtenduren is het niet warmer dan een graad of 6 en er staat een fris windje.
De afgelopen drie dagen opnieuw (of nog steeds zo u wilt) wandelen over de Meseta, vaak lange en kaarsrechte paden parallel aan een autoweg. De bevolkingsdichtheid is hier ook niet al te groot, en dat begrijp ik wel, waardoor de afstanden tussen opeenvolgende dorpen af en toe heel groot zijn. Het langste traject tot nu toe was bijna 18 km en er leek geen eind aan te komen. Zelfs op 500 m afstand - volgens mijn tracking systeem - van het eerstvolgende dorpje was daar nog niets van te zien. Ik begon al aan de nauwkeurigheid van dat systeem te twijfelen, maar 200 m verder dook de weg ineens 10 m naar beneden en daar verschenen ook de huizen van het dorp. Toch koffie met een broodje, dat hadden we wel verdiend. Ik schrijf 'we', omdat ik het traject samen met een Engelsman, James genaamd, had afgelegd. Hij logeerde op hetzelfde adres als ik en na het ontbijt waren we samen op weg gegaan. James is een ex-militair, als militair met pensioen, die ook nog een aantal jaren in Maastricht had gewoond toen hij op het NAVO hoofdkwartier in Heerlen werkte. Na zijn pensionering had hij zich omgeschoold tot restaurateur van monumentale panden. En daar waren er heel veel van in Engeland volgens hem. Het ging hem dan ook voor de wind en samen met zijn zoon had hij inmiddels een bloeiend bedrijf. In de zomermaanden druk, in de winter tijd voor reizen met zijn vrouw om zijn geld op te maken (hij zei het letterlijk zo). Zijn pensioen als militair was sowieso al voldoende om van te leven. Nu was zijn vrouw er niet bij en hij had kennelijk met zijn vrouw afgesproken dat hij haar op een bepaalde datum in Santiago zou zien, want hij had maar 21 dagen. Te weinig om alles te lopen, dus af en toe werd er ook een stukje met de bus gereden. Niet mijn manier maar zo kan het dus ook. Wel een inspirerend voorbeeld hoe je in de nadagen van je werkzame leven nog eens "something completely different" kan gaan doen.
Een dag later passeerde ik een vrouw met een Afrikaans uiterlijk. Ze kwam echter niet uit Afrika (had ik eigenlijk ook niet verwacht), maar uit Oregon in het noordwesten van de Verenigde Staten. Met deze Karen, moeder en oma vertelde ze trots, besprak ik ook de toch wel saaie wandeltrajecten van de laatste dagen. "Dat is inderdaad zo", zei ze, "maar ik beschouw de Camino maar als een metafoor van het leven. Je hebt mooie en minder mooie stukken en door de laatste stukken zul je je toch heen moeten bijten." Een prachtig antwoord, ik zal niet meer klagen, maar kijk stiekem toch wel uit naar de laatste week van mijn trip, als er weer bergen opdoemen. Tussen León en Santiago heb ik nog twee 'bergetappes', waarvan vooral de tweede naar O Cebreiro een serieuze is.
Vandaag geniet ik nog even in de mooie stad León, een minpuntje is wel dat de fraaie kathedraal vandaag niet open lijkt te zijn. Na vandaag nog 10 dagen en dan zit 'mijn Camino' erop. Een toch wel raar idee.
De afgelopen drie dagen opnieuw (of nog steeds zo u wilt) wandelen over de Meseta, vaak lange en kaarsrechte paden parallel aan een autoweg. De bevolkingsdichtheid is hier ook niet al te groot, en dat begrijp ik wel, waardoor de afstanden tussen opeenvolgende dorpen af en toe heel groot zijn. Het langste traject tot nu toe was bijna 18 km en er leek geen eind aan te komen. Zelfs op 500 m afstand - volgens mijn tracking systeem - van het eerstvolgende dorpje was daar nog niets van te zien. Ik begon al aan de nauwkeurigheid van dat systeem te twijfelen, maar 200 m verder dook de weg ineens 10 m naar beneden en daar verschenen ook de huizen van het dorp. Toch koffie met een broodje, dat hadden we wel verdiend. Ik schrijf 'we', omdat ik het traject samen met een Engelsman, James genaamd, had afgelegd. Hij logeerde op hetzelfde adres als ik en na het ontbijt waren we samen op weg gegaan. James is een ex-militair, als militair met pensioen, die ook nog een aantal jaren in Maastricht had gewoond toen hij op het NAVO hoofdkwartier in Heerlen werkte. Na zijn pensionering had hij zich omgeschoold tot restaurateur van monumentale panden. En daar waren er heel veel van in Engeland volgens hem. Het ging hem dan ook voor de wind en samen met zijn zoon had hij inmiddels een bloeiend bedrijf. In de zomermaanden druk, in de winter tijd voor reizen met zijn vrouw om zijn geld op te maken (hij zei het letterlijk zo). Zijn pensioen als militair was sowieso al voldoende om van te leven. Nu was zijn vrouw er niet bij en hij had kennelijk met zijn vrouw afgesproken dat hij haar op een bepaalde datum in Santiago zou zien, want hij had maar 21 dagen. Te weinig om alles te lopen, dus af en toe werd er ook een stukje met de bus gereden. Niet mijn manier maar zo kan het dus ook. Wel een inspirerend voorbeeld hoe je in de nadagen van je werkzame leven nog eens "something completely different" kan gaan doen.
Een dag later passeerde ik een vrouw met een Afrikaans uiterlijk. Ze kwam echter niet uit Afrika (had ik eigenlijk ook niet verwacht), maar uit Oregon in het noordwesten van de Verenigde Staten. Met deze Karen, moeder en oma vertelde ze trots, besprak ik ook de toch wel saaie wandeltrajecten van de laatste dagen. "Dat is inderdaad zo", zei ze, "maar ik beschouw de Camino maar als een metafoor van het leven. Je hebt mooie en minder mooie stukken en door de laatste stukken zul je je toch heen moeten bijten." Een prachtig antwoord, ik zal niet meer klagen, maar kijk stiekem toch wel uit naar de laatste week van mijn trip, als er weer bergen opdoemen. Tussen León en Santiago heb ik nog twee 'bergetappes', waarvan vooral de tweede naar O Cebreiro een serieuze is.
Vandaag geniet ik nog even in de mooie stad León, een minpuntje is wel dat de fraaie kathedraal vandaag niet open lijkt te zijn. Na vandaag nog 10 dagen en dan zit 'mijn Camino' erop. Een toch wel raar idee.
-
10 Oktober 2016 - 18:55
Erna Slok:
Wat een schitterend metafoor. Ook een les dat je dus niet moet blijven staan/hangen in de minder leuke of nare dingen in je leven maar door moet gaan op weg naar mooie momenten.
Ik wens je nog 10 hele mooie dagen met mooie ontmoetingen toe.
-
10 Oktober 2016 - 20:11
Johan:
Hoi Ad,
We gaan jouw mooie verhalen en observaties straks nog missen. Ik ben benieuwd of jij dat ook zo voelt. Natuurlijk is het leuk om straks je geliefden weer in de armen te sluiten. Maar is het langdurige (meestal) eenzame lopen ook niet verslavend? Denk je dat het het straks zult gaan missen? Of ben je blij dat het er bijna op zit?
Geniet van de laatste loo(d)(p)jes!
Johan -
11 Oktober 2016 - 06:42
Ma En Pa Boof:
Beste Ad,
De huiveringwekkende MESETA zit er bijna op. Nog een tiendaagse-wandeling met twee
bergetappes in het vooruitzicht en SdC. komt steeds dichterbij. Begrijpelijk, dat je verlangt
naar de eindfase. Wij ook. Wijny is in aantocht. De voorbereidingen zijn bijna voltooid.
Wij wensen je toch nog veel wandelplezier.
Lieve groeten voor nu en later van
Ma en Pa Boof. -
11 Oktober 2016 - 08:07
Anton:
Hoi Ad, lees met regelmaat je enthousiaste "blog". Indrukwekkend hoe ver je al bent en superleuk om mee te lezen (weliswaar vanachter een laptop). Geniet van het landschap en tot snel! -
11 Oktober 2016 - 08:34
Erik:
Leuk om je belevenissen te lezen, wat een mooie reis! Succes het laatste stuk. -
11 Oktober 2016 - 20:58
Ron:
Nog even doorbijten. Succes
-
12 Oktober 2016 - 11:19
Coen:
Heel veel succes broer nog even en je hebt een indrukwekkende prestatie geleverd. Voor jou hoop ik dat het je heeft opgeleverd wat je er van verwachtte en nog mooier als het je meer heeft opgeleverd. Daar lijkt het wel op gezien je verhalen maar dat horen we vast nog wel een keertje.
Eerst maar eens even nagenieten van alles en "Quality time" met je geliefde beleven.
Mocht het lopen verslavend zijn geworden, wat ik me natuurlijk niet kan voorstellen, dan kun je hier in Holland nog genoeg wandelen en krijg je gewoon je natje en je droogje. Het is dan telkens weer thuis komen want dat is wel de basis van waaruit je al je belevenissen hebt mogen en kunnen doen. Dat wilde ik maar even gezegd hebben mocht je hele rare ideeën hebben gekregen. Tot later broer en geniet van de aankomst in SdC en de nadagen. -
14 Oktober 2016 - 08:41
Peter Smith:
Hi Ad!
Leuk om 's ochtends op kantoor eerst even je laatste reisverslag te lezen voor we weer aan het "werk" gaan! :)
Hopelijk loop je binnenkort hier weer binnen!
Succes met de laatste kilometers.
Ook de hartelijke groeten van Jaap, Jan en Dennis.
Peter
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
