Dag 65-68:Kleine Freuden sind die Stufen zum Glück

Dat was de spreuk die ik uit het 'doosje' van Matthias mocht trekken voordat we weer afscheid namen in de Gîte in Espalais. (Matthias, du brauchst also nich mehr alles zu übersetzen). Matthias, een Duitse 'Pfarrer ohne Gemeinde' uit de omgeving van Koblenz, was ik onderweg tussen Moissac en Espalais al een paar keer tegengekomen. Die dag moesten we door het dal van de Garonne en zowel Matthias als ik hadden ervoor gekozen het 'jaagpad' langs het kanaal te nemen i.p.v. de route boven de hellingen langs de rivier. We hadden elkaar gegroet en naar elkaar gezwaaid, maar niet gesproken. We bleken allebei te overnachten in dezelfde gîte en kwamen daar, onder het genot van een biertje, al snel aan de praat. In het Duits gaat het converseren voor mij en zeker voor hem toch een stuk makkelijker. Hij vertelde elk jaar een week lang een deel van de Jacobsweg te lopen en hoopte zo uiteindelijk een keer in Santiago aan te komen. Hij was daar ooit geweest met het vliegtuig, had er een Jacobsschelp gekocht en zich voorgenomen die lopend weer terug te brengen. Bijzonder was dat er in dezelfde herberg ook een Frans echtpaar was, die hij tot nu toe elk jaar tegenkwam, zonder dat ze hadden afgestemd in welke week ze zouden gaan. En het was elk jaar weer een andere week van het jaar. Wij sliepen met z'n tweeėn op een voormalige, niet geïsoleerde hooizolder. De rest vond het te koud, wat het helemaal niet was. Het was de beste nacht tot nu toe. Hij bleek ook een zeilliefhebber te zijn en was met een Waarschip rond Corsica gevaren als onderdeel van een studie naar de overeenkomsten tussen het zeilen en het pelgrimeren op de Jacobsweg. De resultaten van die studie zijn me niet helemaal duidelijk geworden, daar moet ik Matthias nog eens voor gaan opzoeken. Ergens die avond vroeg hij ook wat de tekst op mijn rugzak betekende: "Vakaró voor Komló". Natuurlijk heb ik dat uitgelegd en hij was direct zo enthousiast dat hij zich als sponsor meldde. Hij zag ook kansen voor zichzelf en wilde zijn vrouw ook zover zien te krijgen dat ze een 'goed doel project' ging opzetten., waarvoor hij dan sponsoring kon regelen op een zelfde wijze als ik had gedaan en zo ook iets langer dan één week weg zou mogen. Tsja.
Matthias merkte op dat ik door mijn snelheid van wandelen mensen eigenlijk nooit meer dan één keer zag op de Camino. Dat klopt inderdaad voor de meesten, waaronder hij zelf. Wij zullen elkaar daar niet meer zien en hebben in die wetenschap elkaar 's morgens de hand geschud.
Een man die ik inmiddels al wel een aantal keren heb gezien de afgelopen twee dagen - hij loopt dus ook ongeveerd dezelfde afstanden als ik - is Franz. De eerste keer dat ik hem zag, kwam hij net een kerkje uitlopen met zijn rugzak op. Inmiddels weet ik dat als je Franz zoekt, de kans om hem te vinden het grootst is in een kerk langs de route. Hij slaat er geen een over. Later die dag kwamen we elkaar weer tegen bij een kraam waar verse suikermeloenen werden verkocht en geserveerd. Daar hebben we samen een uurtje gezeten, ondertussen allebei anderhalve meloen naar binnen gewerkt. Franz komt uit Niederösterreich, is op 1 juni met pensioen gegaan en op 3 juni met de rugzak op vertrokken naar Santiago. De route door Oostenrijk, Zwitserland en nu Frankrijk telde inmiddels al ruim 2200 km! Baas boven baas zullen we maar zeggen. Omdat ikzelf ook veel in Oostenrijk heb gewandeld, was ik nieuwsgierig hoe die route dan precies liep. Veel stukken, met name in het westen van Oostenrijk kende ik ook. Hij kon smakelijk vertellen over zijn belevenissen als pelgrim. Ik was zelf nog aan het nadenken over een vraag die Joost van Schuppen had gesteld: Voel je je een echte pelgrim? Na de kennismaking met deze Franz, die alles op de weg aan "zijn God" over laat, kan ik daar alleen maar met "nee" op antwoorden. Mijn beweegredenen voor deze tocht zijn van een andere aard en ik laat beslist veel minder aan "mijn God" of het toeval over. Franz vertelde me dat twee jaar geleden een zoon plotseling was overleden en dat hij daarover veel strijd had gevoerd met "zijn God". Door deze reis te maken, wilde hij dat hoofdstuk van zijn leven afsluiten. Een bijzonder verhaal en een bijzonder mens en iedere persoon met een rugzak hier kent Franz. Na ons gesprek heb ik hem mijn hoedje laten zien, wat hij gelijk herkende als een"Tiroler Hut". Dat klopt niet helemaal, ik heb hem 43 jaar geleden in Vorarlberg gevonden, maar hij zat er dus niet ver naast Hij vond het zo mooi dat er gelijk een foto gemaakt moest worden. Ik heb er ook maar één van ons tweeën aan de foto's toegevoegd.
Ondertussen ben ik in vier dagen tijd van Lascabanes, via Moissac, Auvillar en Lectoure naar Condom gelopen, een afstand van ongeveer 125 km. Morgen verwacht ik het punt te passeren waar het nog 1000 km is naar Santiago.
Ontmoetingen met mensen als Franz en Matthias zijn typisch van die 'kleine Freuden' die een mens een gelukkig gevoel geven.