Dag 50-52: Le Puy-en-Velay!

Op de vroege morgen van dag 50 informeerde Mme Bastide me dat het regende, maar dat het later die dag weer beter zou worden. Ik had wel gezien dat het wat mistig was, maar de regen was me niet opgevallen. Toen ik na het ontbijt en het afrekenen naar buiten ging, bleek het wel mee te vallen. Het leek meer op de vochtige lucht in laaghangende bewolking, die we tijdens eerdere tochten in de Alpen ook zo vaak hebben gevoeld. Met een jasje aan, want het was wel fris, ging ik op weg. Ik had geprobeerd een route te vinden, die mij zo snel mogelijk weer op de officiële Jacobsweg zou brengen zonder onnodige afdalingen te maken. De 200 m die ik gisteren had moeten klimmen naar mijn onderkomen, wilde ik niet nog een keer doen. Daarvoor moest ik wel minimaal 4 km langs de weg lopen, in de mist niet helemaal ongevaarlijk, want Fransen houden er meestal geen rekening mee dat er ook nog fietsers of - erger nog - voetgangers op de weg lopen. Een paar keer ben ik ook de kant ingedoken om een ongeluk te voorkomen. Eigenlijk had ik liever een bospad genomen, maar met de mist die er hing en de onbekendheid van het terrein leek me dat niet zo'n goed idee. Achteraf kan ik zeggen een goede keuze gemaakt te hebben, ik heb geen meter onnodig geklommen en had de 7 km naar de top (350 hoogtemeters) binnen anderhalf uur overwonnen. Precies op het moment dat het dorpje daar, Montarcher, in zicht kwam, werd het zicht beter. Ik was het bord van de bebouwde kom nog niet gepasseerd, of daar kwam mijn medepelgrim Adolf weer aanlopen! Binnen 2 minuten was ik hem overigens ook weer kwijt. Ik ging even bij het hotel ter plaatse vragen of ze een kopje koffie voor een pelgrim hadden - natuurlijk niet, ze waren geen bar (ik vroeg ook niet om een bar, maar om een kopje koffie) - en Adolf was al weer gevlogen. Door de laaghangende bewolking was het uitzicht beperkt en ik ben maar snel weer verder gegaan. Die dag was er maar één plaats - Usson-en-Forez - op de route, waar wat winkels, een bar en een bankautomaat waren. En dat gold ook voor de etappe van de dag daarop volgens mijn gidsje. Dus daar wat inkopen gedaan voor onderweg. Ergens langs de route zag ik Adolf languit in het gras liggen rusten. Ik wist dat hij last had van zijn scheenbeen, maar volgens hem ging dat wel goed komen. De volgende dag zou ik van hem horen dat het toch wel heel pijnlijk was en hij zich afvroeg of hij de tocht wel voort kon zetten. Rond half vier was ik in Pontempeyrat, waar ik ontvangen werd in 'Les trois terres'. Een leuk Chambre d'hotes met een prima keuken, helaas niet echt goedkoop.
De etappe van dag 51 - een lange dagetappe van ongeveer 30 km volgens mijn gidsje - zou mij bij de Gîte La Bergerie in het gehucht Le Cros brengen. Ik heb die dag mijn route wat aangepast om toch nog een tweetal plaatsjes mee te pakken, waar in elk geval wat winkels en horeca waren. Ik dacht dat het een omweg zou zijn, maar uiteindelijk bleek ik aan het eind van de dag nog geen 27 km te hebben gelopen. En toch koffie gehad en vers brood onderweg. Ik was niet de eerste in de Gîte. Toen ik de deur opende bleken er al twee mensen te zijn, een Duitser (Klaus) en een Fransman (Charly). Ik had ze vermoedelijk die dag al een keer voor me zien lopen, maar was ze door mijn eigen route keuzes weer 'kwijt geraakt'. Volgens het lijstje op de keukentafel moest ik - mijn naam was als 'Hads' opgeschreven - naar de slaapzaal op de eerste verdieping. Er zouden volgens datzelfde lijstje nog 6 mensen komen, waaronder ... Adolf. Ik heb eerst het beste plekje uitgezocht en me direct gedouched. De rest kwam overigens pas enkele uren later binnen. Een groep van vijf bleek een Frans gezin te zijn, ouders + twee zoons en de Engelse vriendin van één van de jongens. Ze spraken allemaal buitengewoon goed Engels, opvallend voor Fransen. De vader werkte voor de EU in Afghanistan en daar had ook het gezin vrij lang gewoond. De verslechterde situatie daar maakte dat nu alleen de vader er nog verbleef. Hij was nu op vakantie en samen liepen ze nu een deel van de Camino. Met negen personen aan tafel, dat had ik lang niet meegemaakt. Heel gezellig en het eten was ook prima, "Een eenvoudige doch voedzame maaltijd". De nacht op de slaapzaal was redelijk luidruchtig, het berghuttengevoel kwam weer boven.
We hadden afgesproken om 7 uur te ontbijten en iedereen was er ook, al had het gezin geen plannen om voor 9 uur te vertrekken. De rest wel, we wilden nu zo snel mogelijk naar Le Puy, samen met Parijs, Vezelay en Arles één van de vier hoofdvertrekplaatsen voor de pelgrimstocht naar Santiago. Én de drukste volgens mijn gidsje. Het was iets minder dan 20 km en eigenlijk heel eenvoudig te lopen. We waren dan ook al om 12 uur in de stad. Als je van boven op de stad neerkijkt, vallen een drietal 'bouwwerken' direct op: de Kathedraal in het centrum, de 'St Michel de l'Aiguilhe bovenop een hoge rots en een reusachtig standbeeld de 'Statue de Notre Dame de France'. We zijn begonnen met de klim (zonder rugzak) naar de kapel op de rots, vanwaar je een mooi uitzicht hebt op de stad. Daarna natuurlijk naar de kathedraal, maar niet na eerst een biertje te hebben gedronken. Dat brak ons vervolgens weer op, want ook naar de kathedraal toe moesten vele traptreden genomen worden. Binnen in de kathedraal staat een standbeeld van St Jacobus. Daar moet je natuurlijk mee op de foto. Daarna scheidden onze wegen vanwege verschillende onderkomens. Met een Buen Camino! weer afscheid genomen, sommigen ga ik misschien nog eens zien.
Voor dag 53 heb ik weer een rustdagje gepland. Een beetje rondkijken in de stad. In elk geval is het hier een stuk drukker met 'pelgrimachtige wezens' dan in Vézelay, dat belooft nog interessante ontmoetingen in de weken die gaan volgen.