Dag 22-23: Druppels op de bubbels

Toen ik vanmorgen het rolluik voor het raam van mijn kamer in hotel-pension Le Colbert omhoogtrok, zag ik niets dan "grijze flarden langs het grauwe zwerk" om maar eens een Bommeliaanse uitdrukking te gebruiken. Een druilerig regentje was het resultaat, dat beloofde niet veel goeds. De nacht was ook al niet heel rustig geweest, ik had de indruk dat de waard 'woorden had' met zijn vrouw en ook op een nogal luidruchtige wijze. Het gezin inclusief twee kinderen woonde ook in het pand, het leek me niet echt een ideale omgeving voor opgroeiende kinderen. De meeste andere gasten had ik al eerder horen vertrekken, allemaal arbeiders die (te) ver van huis werken en door de week in dit pension verblijven. Ik was dan ook alleen in de 'ontbijtzaal' (hier overigens hetzelfde als de barruimte). Waar de naam van het hotel vandaan komt, weet ik niet, maar ik heb niet het idee dat dit iets met een dresscode te maken heeft. Het ontbijt, inclusief een forse pot koffie en veel jus d'orange, smaakte prima en na te hebben afgerekend liep ik de regen in. Ik had me gisteren voorgenomen eerst wat door de champagnestad Epernay te struinen, vooral de Avenue de Champagne leek me wel wat. Alle bekende champagne huizen kom je daar tegen volgens mijn gidsje. Nu met de regen vond ik het veel minder aantrekkelijk en ik besloot om snel op het Jacobspad te gaan. Die zou mij via Moussy naar de zuidhellingen van de Marnevallei brengen. Ik had de route zo uitgestippeld dat ik om een uur of negen bij een McDonald vestiging zou zijn. Dat kwam nu mooi uit, want de regen viel gestaag en dat zou me een kans bieden om wat op te drogen en daarna toch mijn poncho maar om te doen. Bij het in zicht komen van de Mac wilde ik net een loflied op de Mac aanheffen toen ik ontdekte dat deze - anders dan gisteren in Reims - pas om 10 uur zou opengaan! Een uur wachten vond ik niet gepast en - na inderdaad de regenuitrusting weer te hebben omgedaan - trok ik verder naar het plaatsje Moussy waar de lokale 'Auberge Champenoise' vast wel open zou zijn (want ook hotel). Dat klopte, de bar deed zelfs dienst als afhaalpunt voor baguettes en het liep af en aan. Ik keek wat vreemd op toen ik de barman met een stoere Stevie Wonder zonnebril in de toch vrij donkere barruimte zag staan. Maar toen hij mijn kopje 'grand cafe' naast het schoteltje neer zette, begreep ik dat hij ook net zo blind was als Stevie. Met de koffie, zo zwart als Stevie, was niks mis. Direct na Moussy begon het beklimmen van de zuidhelling van de Marnevallei. De mooie uitzichten die ik gisteren aan de noordkant had, waren er nu niet, het bleef regenen en het was vrij nevelig. Door de regen waren de bospaden ook heel zompig en glad geworden en werd het een zware tocht. Wel 8 km korter dan de etappe van gisteren, maar zo voelde het niet. Ik was dan ook blij toen ik eindelijk in Montmort aankwam en daar weer een hotel vond waar ik nog weer een bakkie troost kon krijgen. Wel twee keer zo duur als die van Stevie ontdekte ik toen ik moest afrekenen. Ik had een overnachting geregeld bij "Ferme des 4 etangs", de eigenaresse van deze grote boerderij ontvangt pelgrims, zorgt voor diner en ontbijt en haalt en brengt je van respectievelijk naar het gemeentehuis in Monmort. En dat alles voor een heel prettig prijsje. Daar wordt een Nederlander toch weer blij van.