Dag 16-17: Einde van de Via Monastica
Door: Ad van den Bovenkamp
27 Juli 2016 | Frankrijk, Rocroi
Vandaag begin ik aan het laatste stuk van de 'abdijen route', of zoals gebruikelijk in pelgrimland met een Latijnse naam de 'Via Monastica'. Abdijen zullen we overigens in deze laatste twee etappes niet meer zien. Toen ik 's morgens buiten kwam, was onze overbuurman ook al bezig. De overburen zijn Nederlanders en de man is blind. Dat weerhoudt hem er overigens niet van om zelf eigenlijk alles te doen wat nodig is om een caravan goed te positioneren. Ook vanmorgen was hij weer met allerlei karweitjes rond de caravan bezig. Met bewondering en respect zag ik dat aan en gelijk gingen mijn gedachten naar een gesprek dat ik hoorde terwijl ik een beetje lag te dutten op de stoel na aankomst in Givet. Naast, voor ons achter, het 'blinde stel' stond een stel Amsterdammers, tegenwoordig in Almere wonend zo hoorde ik de vrouw al snel vertellen. Ze was wel in voor een praatje had ik de indruk. Zo rond etenstijd stond de 'Amsterdamse' met de buurvrouw te praten, ze was heel blij met haar man. Die kookte altijd, dus had zij even tijd voor een ommetje. De buurvrouw zei dat ook haar man altijd kookte, waarbij de gedachte aan een menu van blinde vinken en caroteen houdende worteltjes zo maar bij me opkwam. Vervolgens ging het gesprek verder over favoriete vakantieplekjes. De Amsterdamse vertelde dat ze in september 3 weken met haar zus naar Spanje ging, want Arie, zo heette haar echtgenoot dus, hield niet van Spanje. Uit de naastliggende caravan schreeuwde Arie: Nee, dat is nog erger dan op een boot. Zijn echtgenote legde onmiddellijk uit wat hij bedoelde. Ze waren met een proefvaart meegeweest van de SS Rotterdam (dat kan je een Amsterdammer natuurlijk ook niet aandoen) naar Noorwegen en Arie had zich doodverveeld op 'de Titanic', de echte naam van het schip kon hij niet over zijn lippen krijgen. Hoogtepunt had het 'captains dinner' moeten zijn, maar de kapitein had zich alleen even op de trap bij aanvang van het diner laten zien.
Over hoogtepunten gesproken, naast ons was gisteren ook een Nederlands stel gearriveerd met een retro VW camper. Aan hun uiterlijk te zien, hunkerden ze naar het flower power tijdperk. Ik had hem alleen zien sleutelen, kennelijk was er iets mis met de electrische aansluitingen. Laat op de avond, wij lagen al op bed, gingen ze proberen of alles weer werkte. Ik hoorde haar zeggen: 'Verdorie er zit geen spanning op die paal' (de normale stekker aansluiting was inderdaad uitgeschakeld). Uit het ritmisch bewegen van de mooie oranje gordijntjes en de bus concludeerde ik dat het met de spanning op de paal kennelijk toch nog goed was gekomen.
Tijd om te gaan lopen. Wijny en ik hadden afgesproken samen koffie te drinken in Hierges, een dorpje tegen de bergwand aan met een kasteel erboven, dat we gisteren al hadden zien liggen. Ongeveer 8 tot 9 km,. zo'n twee uur lopen dus. Zo gezegd zo gedaan. Bij binnenkomst in het dorp had ik aan een dame gevraagd waar het cafe/restaurant was. Ze antwoordde dat die er wel was, maar nog dicht. Dat wilde ik net aan Wijny doorgeven toen ik van haar bericht kreeg dat ze al op een terrasje zat. Ze waren open gegaan toen ze iemand 'dorstig' naar binnen hadden zien kijken. Het cafeetje lag aan zo'n typisch Frans - ik zeg altijd 'Louis de Funès' - pleintje. Het was een idyllisch plekje. Na twee koppen 'grand cafe' maar weer verder, want anders kom je nooit in Santiago. De route ging verder vooral door bos, op en neer, met mooie vergezichten over de Maasvallei. En soms minder mooie, want er lag ook een kerncentrale dichtbij. Aardig dat die ongevaarlijke centrales altijd dicht bij de landsgrenzen worden geplaatst. De route kon wat worden ingekort en dat heb ik ook gedaan, waardoor de afstand beperkt werd tot 25 km. Onderweg kwam er ook nog een stoomtrein voorbij, het filmpje dat ik dacht gemaakt te hebben van dit mooie schouwspel is er helaas niet.
Op de camping stonden ook weer veel Nederlanders, naast ons een stel met kinderen, hij werkte kennelijk bij 'De Koffiekop', dat stond in elk geval op zijn auto. We hebben ons zitten verbazen over de rolverdeling in dit gezin. Die was er niet, zij deed alles. Dat dat nog kan in 2016!
De volgende dag restte het laatste stuk van de 'Monastica', naar Rocroi een oud vestingstadje. Ik zal nu niet al te veel details geven over de route door een bosrijk, golvend landschap. Wat me wel tegenviel was dat vestingstadjes vaak hoog liggen en dat ook de Fransen zich daar aan houden. Het laatste stuk viel dus niet mee. Uiteindelijk was ik aan de finish na zo'n 31 km.
Over hoogtepunten gesproken, naast ons was gisteren ook een Nederlands stel gearriveerd met een retro VW camper. Aan hun uiterlijk te zien, hunkerden ze naar het flower power tijdperk. Ik had hem alleen zien sleutelen, kennelijk was er iets mis met de electrische aansluitingen. Laat op de avond, wij lagen al op bed, gingen ze proberen of alles weer werkte. Ik hoorde haar zeggen: 'Verdorie er zit geen spanning op die paal' (de normale stekker aansluiting was inderdaad uitgeschakeld). Uit het ritmisch bewegen van de mooie oranje gordijntjes en de bus concludeerde ik dat het met de spanning op de paal kennelijk toch nog goed was gekomen.
Tijd om te gaan lopen. Wijny en ik hadden afgesproken samen koffie te drinken in Hierges, een dorpje tegen de bergwand aan met een kasteel erboven, dat we gisteren al hadden zien liggen. Ongeveer 8 tot 9 km,. zo'n twee uur lopen dus. Zo gezegd zo gedaan. Bij binnenkomst in het dorp had ik aan een dame gevraagd waar het cafe/restaurant was. Ze antwoordde dat die er wel was, maar nog dicht. Dat wilde ik net aan Wijny doorgeven toen ik van haar bericht kreeg dat ze al op een terrasje zat. Ze waren open gegaan toen ze iemand 'dorstig' naar binnen hadden zien kijken. Het cafeetje lag aan zo'n typisch Frans - ik zeg altijd 'Louis de Funès' - pleintje. Het was een idyllisch plekje. Na twee koppen 'grand cafe' maar weer verder, want anders kom je nooit in Santiago. De route ging verder vooral door bos, op en neer, met mooie vergezichten over de Maasvallei. En soms minder mooie, want er lag ook een kerncentrale dichtbij. Aardig dat die ongevaarlijke centrales altijd dicht bij de landsgrenzen worden geplaatst. De route kon wat worden ingekort en dat heb ik ook gedaan, waardoor de afstand beperkt werd tot 25 km. Onderweg kwam er ook nog een stoomtrein voorbij, het filmpje dat ik dacht gemaakt te hebben van dit mooie schouwspel is er helaas niet.
Op de camping stonden ook weer veel Nederlanders, naast ons een stel met kinderen, hij werkte kennelijk bij 'De Koffiekop', dat stond in elk geval op zijn auto. We hebben ons zitten verbazen over de rolverdeling in dit gezin. Die was er niet, zij deed alles. Dat dat nog kan in 2016!
De volgende dag restte het laatste stuk van de 'Monastica', naar Rocroi een oud vestingstadje. Ik zal nu niet al te veel details geven over de route door een bosrijk, golvend landschap. Wat me wel tegenviel was dat vestingstadjes vaak hoog liggen en dat ook de Fransen zich daar aan houden. Het laatste stuk viel dus niet mee. Uiteindelijk was ik aan de finish na zo'n 31 km.
-
28 Juli 2016 - 11:04
Ma En Pa Boof:
Beste Ad,
Het Monastica-offensief ligt achter je. De verwikkelingen met Nederlandse buren op de camping
is vermakelijk. Het verslag leest prettig en geeft een goed beeld van wat jet meemaakt. De
route-kaart van Rob laat zien hoe een en ander verlooopt.
Lieve groeten van je
Moeder en Vader en natuurlijk ook voor Wijny. -
28 Juli 2016 - 11:08
Ma En Pa Boof:
De route-kaart van Rob moet Joost zijn.
Foutje -
28 Juli 2016 - 15:38
Gerrit:
Ha die Ad,
Ben je ver van huis, kom je nog steeds van die rare Hollanders tegen :).
Was vandaag even op de koffie bij "onze" Annelies en zij uiteraard maar praten over "haar" mannen. Bekend denk ik. Zij vroeg mij of jij al wat berichten de wereld instuurde, hetgeen ik uiteraard kon bevestigen.
Toen kwam de onvermijdelijke vraag: hoe kan ik (=Annelies) Ad volgen?
Ergo: kun je haar op de verzendlijst van je berichtjes plaatsen?
Voor het geval je al erg veel vergeten bent: Annelies.mooijman@heineken.com.
Groetjes, Gerrit -
28 Juli 2016 - 19:06
Marianne:
Zo leuk om te zien dat je ouders altijd als eerste reageren -
28 Juli 2016 - 22:11
Teus En Netta:
Hoi Ad,
Wat kan jij humoristisch schrijven, we genieten van je mooie reisverslagen en de hele familie leest mee. Fijn dat alles voorspoedig gaat.
We blijven je volgen. Groeten van de hoefjes ook aan Wijny
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
