Dag 13-15: De Maas is nooit ver weg
Door: Ad van den Bovenkamp
24 Juli 2016 | Frankrijk, Givet
Na de lange 'dag van Namen' besloten we de eerder geplande etappe naar Givet, een stadje net over de grens met Frankrijk, op te splitsen. Op dag 13 stond een relatief korte etappe langs de Maas naar Dinant gepland, waar we een aardige camping gevonden hadden aan de oever van diezelfde Maas. 's Nachts had het stevig geonweerd en geregend en in de vroege morgen was het een beetje mistig van de waterdamp toen Wijny me afzette bij mijn vertrekpunt, het station van Lustin.
De route volgde het 'jaagpad' langs de Maas, op zich heel prettig om te lopen met voortdurend het zicht op de rivier. Alleen werd het geëffende pad frequent ontsierd door kasseienstroken, een hardnekkig Belgisch/Noordfrans verschijnsel. De voorbij racende fietsers hadden vrijwel steevast een glimlach op het gezicht, waarschijnlijk waanden ze zich even deelnemer aan Parijs-Roubaix, maar voor de wandelaar is het zeker niet prettig. Het zou ook een stukje Romeinse geschiedenis kunnen zijn, 'rare jongens die Romeinen', maar dan is in elk geval het onderhoud sinds die tijd stil komen te liggen. Al na zo'n 3,5 uur, handig gebruik makend van een van de vele stuw-sluis complexen, kwam ik bij de camping aan, waar Wijny inmiddels al een plekje had gevonden. Bij aankomst lag ze te rusten, ik besloot haar niet te storen en wat te gaan lezen op het bankje naast de Jeu-de-boules (sorry, Pétanque voor de Francofielen onder de lezers) baan. Ik zat er net toen een tweetal spelers het speelveld betraden. Professionals concludeerde ik bij het aanschouwen van het speciale gereedschap dat ze hadden om de ballen vanaf de grond weer in handen te krijgen. Zonder zou het ze trouwens ook nooit meer gelukt zijn. Ik moet bekennen dat ik onder de indruk was van hun spelbeheersing, ze hadden het duidelijk veel vaker gedaan dan ik. Na nog wat gelezen te hebben, e-reader toch al een keer uit de rugzak geweest, verscheen Wijny ten tonele en kon er na een drankje met het eten begonnen worden. Een makkelijk dagje (voor mij in elk geval) was voorbij. Vlak naast de camping was een circustent neergezet, vermoedelijk stonden er meer mensen in de piste dan er op de tribunes zaten.
De volgende dag ging de route verder langs de Maas, nu langs de 'rechter oever' (stroomafwaarts gezien). Een hele mooie route die me onder meer langs de monding van de Lesse (bekende kano rivier) en het kasteel en de klimrotsen van Freyr voerde. Het pad slingerde zich door bossen, weilanden en zelfs om een overhangende rots die net genoeg ruimte bood om met rugzak op te passeren. Uiteindelijk, juist voor het bereiken van de Franse grens moest ik weer naar de andere oever (de linker voor de oplettende lezer), opnieuw via een stuw-sluis complex. De bedenker van dit complex was vast geen wandelaar, anders had hij de sluis beslist anders gepositioneerd t.o.v. de stuw, wat zeker twee maal 400 m had gescheeld. Het laatste stukje over de grens tot in Givet was minder interessant, langs een grote weg door een industriegebied. Nou ja, dat hoort er af en toe bij. Met de mp3-doppen in de oren en de blik op oneindig heb ik die horde ook weer weten te nemen. Op dag 15, deze keer op maandag vanwege het feit dat de horeca in dit gebied op die dag zelfs in de zomervakantie dicht is en het toch wel lekker is om tijdens de wandeltocht af en toe op een terrasje een versnapering te kunnen gebruiken. De benen voelden trouwens nog steeds zwaar, dus deze rustdag kwam goed van pas.
De route volgde het 'jaagpad' langs de Maas, op zich heel prettig om te lopen met voortdurend het zicht op de rivier. Alleen werd het geëffende pad frequent ontsierd door kasseienstroken, een hardnekkig Belgisch/Noordfrans verschijnsel. De voorbij racende fietsers hadden vrijwel steevast een glimlach op het gezicht, waarschijnlijk waanden ze zich even deelnemer aan Parijs-Roubaix, maar voor de wandelaar is het zeker niet prettig. Het zou ook een stukje Romeinse geschiedenis kunnen zijn, 'rare jongens die Romeinen', maar dan is in elk geval het onderhoud sinds die tijd stil komen te liggen. Al na zo'n 3,5 uur, handig gebruik makend van een van de vele stuw-sluis complexen, kwam ik bij de camping aan, waar Wijny inmiddels al een plekje had gevonden. Bij aankomst lag ze te rusten, ik besloot haar niet te storen en wat te gaan lezen op het bankje naast de Jeu-de-boules (sorry, Pétanque voor de Francofielen onder de lezers) baan. Ik zat er net toen een tweetal spelers het speelveld betraden. Professionals concludeerde ik bij het aanschouwen van het speciale gereedschap dat ze hadden om de ballen vanaf de grond weer in handen te krijgen. Zonder zou het ze trouwens ook nooit meer gelukt zijn. Ik moet bekennen dat ik onder de indruk was van hun spelbeheersing, ze hadden het duidelijk veel vaker gedaan dan ik. Na nog wat gelezen te hebben, e-reader toch al een keer uit de rugzak geweest, verscheen Wijny ten tonele en kon er na een drankje met het eten begonnen worden. Een makkelijk dagje (voor mij in elk geval) was voorbij. Vlak naast de camping was een circustent neergezet, vermoedelijk stonden er meer mensen in de piste dan er op de tribunes zaten.
De volgende dag ging de route verder langs de Maas, nu langs de 'rechter oever' (stroomafwaarts gezien). Een hele mooie route die me onder meer langs de monding van de Lesse (bekende kano rivier) en het kasteel en de klimrotsen van Freyr voerde. Het pad slingerde zich door bossen, weilanden en zelfs om een overhangende rots die net genoeg ruimte bood om met rugzak op te passeren. Uiteindelijk, juist voor het bereiken van de Franse grens moest ik weer naar de andere oever (de linker voor de oplettende lezer), opnieuw via een stuw-sluis complex. De bedenker van dit complex was vast geen wandelaar, anders had hij de sluis beslist anders gepositioneerd t.o.v. de stuw, wat zeker twee maal 400 m had gescheeld. Het laatste stukje over de grens tot in Givet was minder interessant, langs een grote weg door een industriegebied. Nou ja, dat hoort er af en toe bij. Met de mp3-doppen in de oren en de blik op oneindig heb ik die horde ook weer weten te nemen. Op dag 15, deze keer op maandag vanwege het feit dat de horeca in dit gebied op die dag zelfs in de zomervakantie dicht is en het toch wel lekker is om tijdens de wandeltocht af en toe op een terrasje een versnapering te kunnen gebruiken. De benen voelden trouwens nog steeds zwaar, dus deze rustdag kwam goed van pas.
-
26 Juli 2016 - 19:31
Ma En Pa Boof:
Beste Ad,
Wij hebben de foto.s, verslag en de grenspassage bezien.
Het franse gebeuren brengt nog veel moois.
Wij blijven je volgen.
Groeten van
Ma en Pa Boof ook voor Wijny -
26 Juli 2016 - 19:45
Marianne Klein:
Lieve Ad en Wijny,
Wat kun jij heerlijk leesbaar schrijven Ad! Een verborgen talent? Kun je wat mee gaan doen?!
Fijn dat je het er goed van af brengt tot nu toe. Ondanks de zware benen. Toppie.
Volhouden en blijven genieten!
Knuf voor jullie allebei.
Mar. -
26 Juli 2016 - 19:46
Erik:
Hoi Ad,
Leuke verslagen om te lezen. Jammer dat je de Hoegaarden gemist hebt -
26 Juli 2016 - 21:31
Ron En Sonja:
Weer een leuk verslag. Ik lees ze graag.
Sterkte met je zware benen.
Groeten ook aan Wijny Ron -
27 Juli 2016 - 15:18
Coen:
Vive la France de komende maanden broer.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
