Dag 101-103: Santiago! Eindelijk!
Door: Ad van den Bovenkamp
21 Oktober 2016 | Spanje, Santiago de Compostella
Dag 101 beloofde een spannende dag te worden, want ik zou die dag na ongeveer tweeëneenhalve maand mijn vrouw Wijny weer in levende lijve ontmoeten. Ik was er zo vol van dat ik een Canadese vrouw met wie ik een poosje opliep, vertelde dat ik haar bijna kon ruiken toen Wijny meldde dat ze bij het hotel was gearriveerd. Toevallig zat diezelfde vrouw ook 's avonds in de eetzaal van ons hotel en ze vertelde aan Wijny dat ik "so excited" was geweest over de aanstaande ontmoeting. Niet heel gebruikelijk voor mij om dat zo expliciet te tonen, maar dat doet tweeënhalve maand ver van je naaste familie leven kennelijk met je. De afgelopen dagen had ik de autoreis van Wijny naar Spanje met meer dan mij gebruikelijke bezorgdheid gevolgd, het is tenslotte een hele afstand en de beperkte mobiliteit van haar schouder maakt het autorijden er niet makkelijker op. Haar reis verliep echter zó voorspoedig dat ze een dag eerder in Santiago was dan gepland. En zo kon het dus gebeuren dat we elkaar op de dag voorafgaand aan het bereiken van mijn einddoel weer in de armen konden sluiten, een heerlijk gevoel. Ik had er die dag wel wat verder voor moeten lopen dan eerst gepland, en natuurlijk lag het hotel waar we elkaar zouden ontmoeten op het hoogste punt van de omgeving, maar dat had ik er graag voor over.
Op dag 102 van mijn voettocht, op donderdag 20 oktober 2016 om ongeveer één uur in de middag , na ruim 2800 km lopen, meer dan 15 kg lichaamsgewicht armer maar een prachtige ervaring rijker, was daar dan eindelijk de kathedraal van Santiago de Compostela. De intocht in de stad, vanaf de rand van de stad tot het plein voor de kathedraal toch minimaal 3,5 km, voelde als een triomftocht. En met mij deelden ook vele anderen, van jong tot oud, dat gevoel. We zijn er, het is volbracht! Ik wist, natuurlijk, dat Wijny op me wachtte en hoewel ik haar de dag ervoor al weer had mogen omhelzen, vond ik het toch wel spannend. Toen ik door de poort het plein opliep en haar niet zag, was ik dan ook even van mijn stuk. Ik wilde net mijn telefoon pakken om te vragen op welk plein ze op mij wachtte toen ik haar zag aankomen. Ze had op een bankje zitten wachten met zicht op die poort, maar had me toch net gemist. Het was ook erg druk, gelukkig niet zo druk als bij de Nijmeegse vierdaagse, maar er is een bijna continue stroom van pelgrims die in Santiago aankomen. Daarbovenop komen nog eens de busladingen toeristen en dat krioelt lekker door elkaar. Na een innige omhelzing en het gebruikelijke statieportret vóór de kathedraal besloten we direct door te gaan naar het Pelgrimsbureau waar de Compostela, het officiële bewijs van het volbrengen van de pelgrimstocht naar Santiago, kan worden afgehaald en je ook de laatste stempel in je pelgrimspaspoort (of Credencial) krijgt. Je moet er meestal wel even geduld voor hebben, maar gelukkig was het op dat tijdstip niet heel erg druk. Aansluitend hebben we samen nog een bezoekje gebracht aan de "Huiskamer van de Lage Landen", waar enkele vrijwilligers de Nederlandse pelgrims ontvangen. Ik bleek de 1948e bezoeker van dit jaar te zijn. Er zaten op dat moment nog twee Nederlandse pelgrims en het aardige was dat van één van de twee ik de naam al eens gehoord had en hij die van mij ook, maar gezien of ontmoet hadden we elkaar niet. Adolf, mijn Duitse vriend, bleek de verbindende factor.
Hoewel een dag na mijn aankomst in Santiago tel ik dag 103 toch ook maar mee. Op vrijdagavond aan het einde van de Pelgrimsmis wordt het grootste wierookvat ter wereld, de Botafumeiro, 'door de kerk geslingerd'. Dat wil je natuurlijk niet missen als je op vrijdag in de stad bent. Hoewel we een uur voor aanvang in de kathedraal waren, was er al geen zitplaats meer vrij en waren we gedwongen een plekje op de trappen in te nemen. Het was een heel indrukwekkend gebeuren, qua vorm en inhoud vergelijkbaar met de diensten in de kleine kerkjes onderweg, maar door de enorme hoeveelheid mensen toch heel speciaal. Een mooie, sfeervolle en met de slingerende Botafumeiro ook een spectaculaire afsluiting van een schitterende reis.
De verwerking van alles gaat nu beginnen, het is op zich al weer wennen aan het feit dat je 's morgens niet je wandelschoenen hoeft aan te doen. Ook heel bijzonder voelt het om eindelijk weer eens gewone kleren aan te kunnen trekken. Nog meer bijzonder is het trouwens dat Wijny alleen op basis van mijn nieuwe lichaamsgewicht in staat is gebleken om precies de goede maat kleren mee te nemen! We gaan samen de komende week langzaam terug naar Nederland, voor zover mogelijk mijn wandelroute in omgekeerde richting volgend. Om alle indrukken een plaatsje te geven, zal zeker tijd nodig zijn, dat hoor ik ook van andere 'oud-pelgrims'. Ik heb gedurende mijn reis de tijd gehad om na te denken over wat en hoe ik bepaalde zaken in mijn leven wil veranderen. Daar ga ik aan werken en ik hoop dat ik over een jaar ook kan vaststellen dat wat ik van plan was ook daadwerkelijk is gelukt.
Één ding is in elk geval al gelukt: de sponsoractie die ik was begonnen onder de titel "Honderd maal één cent per kilometer". De exacte opbrengst moet ik na thuiskomst nog bepalen, maar zeker is dat er meer dan "honderd maal één cent per kilometer" is toegezegd. Een fantastisch resultaat waar ik graag bij deze alle sponsors voor wil bedanken, mede (en vooral) namens de Stichting Vakaró voor Komló. Veel mensen hebben, vooruitlopend op mijn werkelijke aankomst in Santiago, al hun bijdrage overgemaakt op de bankrekening van de Stichting. Mocht u dat nog niet gedaan hebben, dan verzoek ik u het door u toegezegde bedrag over te maken naar rekening nummer NL85INGB0004404521 t.n.v. de Stichting Vakaró voor Komló o.v.v. Camino. Voor zover relevant voor u: de Stichting heeft een ANBI registratie.
Ik hoop u/jullie op korte termijn weer te mogen ontmoeten en dank u/jullie voor de vele reacties op en belangstelling voor mijn reisverslagen. Weten dat zoveel mensen je volgen, geeft een heel warm gevoel.
Op dag 102 van mijn voettocht, op donderdag 20 oktober 2016 om ongeveer één uur in de middag , na ruim 2800 km lopen, meer dan 15 kg lichaamsgewicht armer maar een prachtige ervaring rijker, was daar dan eindelijk de kathedraal van Santiago de Compostela. De intocht in de stad, vanaf de rand van de stad tot het plein voor de kathedraal toch minimaal 3,5 km, voelde als een triomftocht. En met mij deelden ook vele anderen, van jong tot oud, dat gevoel. We zijn er, het is volbracht! Ik wist, natuurlijk, dat Wijny op me wachtte en hoewel ik haar de dag ervoor al weer had mogen omhelzen, vond ik het toch wel spannend. Toen ik door de poort het plein opliep en haar niet zag, was ik dan ook even van mijn stuk. Ik wilde net mijn telefoon pakken om te vragen op welk plein ze op mij wachtte toen ik haar zag aankomen. Ze had op een bankje zitten wachten met zicht op die poort, maar had me toch net gemist. Het was ook erg druk, gelukkig niet zo druk als bij de Nijmeegse vierdaagse, maar er is een bijna continue stroom van pelgrims die in Santiago aankomen. Daarbovenop komen nog eens de busladingen toeristen en dat krioelt lekker door elkaar. Na een innige omhelzing en het gebruikelijke statieportret vóór de kathedraal besloten we direct door te gaan naar het Pelgrimsbureau waar de Compostela, het officiële bewijs van het volbrengen van de pelgrimstocht naar Santiago, kan worden afgehaald en je ook de laatste stempel in je pelgrimspaspoort (of Credencial) krijgt. Je moet er meestal wel even geduld voor hebben, maar gelukkig was het op dat tijdstip niet heel erg druk. Aansluitend hebben we samen nog een bezoekje gebracht aan de "Huiskamer van de Lage Landen", waar enkele vrijwilligers de Nederlandse pelgrims ontvangen. Ik bleek de 1948e bezoeker van dit jaar te zijn. Er zaten op dat moment nog twee Nederlandse pelgrims en het aardige was dat van één van de twee ik de naam al eens gehoord had en hij die van mij ook, maar gezien of ontmoet hadden we elkaar niet. Adolf, mijn Duitse vriend, bleek de verbindende factor.
Hoewel een dag na mijn aankomst in Santiago tel ik dag 103 toch ook maar mee. Op vrijdagavond aan het einde van de Pelgrimsmis wordt het grootste wierookvat ter wereld, de Botafumeiro, 'door de kerk geslingerd'. Dat wil je natuurlijk niet missen als je op vrijdag in de stad bent. Hoewel we een uur voor aanvang in de kathedraal waren, was er al geen zitplaats meer vrij en waren we gedwongen een plekje op de trappen in te nemen. Het was een heel indrukwekkend gebeuren, qua vorm en inhoud vergelijkbaar met de diensten in de kleine kerkjes onderweg, maar door de enorme hoeveelheid mensen toch heel speciaal. Een mooie, sfeervolle en met de slingerende Botafumeiro ook een spectaculaire afsluiting van een schitterende reis.
De verwerking van alles gaat nu beginnen, het is op zich al weer wennen aan het feit dat je 's morgens niet je wandelschoenen hoeft aan te doen. Ook heel bijzonder voelt het om eindelijk weer eens gewone kleren aan te kunnen trekken. Nog meer bijzonder is het trouwens dat Wijny alleen op basis van mijn nieuwe lichaamsgewicht in staat is gebleken om precies de goede maat kleren mee te nemen! We gaan samen de komende week langzaam terug naar Nederland, voor zover mogelijk mijn wandelroute in omgekeerde richting volgend. Om alle indrukken een plaatsje te geven, zal zeker tijd nodig zijn, dat hoor ik ook van andere 'oud-pelgrims'. Ik heb gedurende mijn reis de tijd gehad om na te denken over wat en hoe ik bepaalde zaken in mijn leven wil veranderen. Daar ga ik aan werken en ik hoop dat ik over een jaar ook kan vaststellen dat wat ik van plan was ook daadwerkelijk is gelukt.
Één ding is in elk geval al gelukt: de sponsoractie die ik was begonnen onder de titel "Honderd maal één cent per kilometer". De exacte opbrengst moet ik na thuiskomst nog bepalen, maar zeker is dat er meer dan "honderd maal één cent per kilometer" is toegezegd. Een fantastisch resultaat waar ik graag bij deze alle sponsors voor wil bedanken, mede (en vooral) namens de Stichting Vakaró voor Komló. Veel mensen hebben, vooruitlopend op mijn werkelijke aankomst in Santiago, al hun bijdrage overgemaakt op de bankrekening van de Stichting. Mocht u dat nog niet gedaan hebben, dan verzoek ik u het door u toegezegde bedrag over te maken naar rekening nummer NL85INGB0004404521 t.n.v. de Stichting Vakaró voor Komló o.v.v. Camino. Voor zover relevant voor u: de Stichting heeft een ANBI registratie.
Ik hoop u/jullie op korte termijn weer te mogen ontmoeten en dank u/jullie voor de vele reacties op en belangstelling voor mijn reisverslagen. Weten dat zoveel mensen je volgen, geeft een heel warm gevoel.
-
22 Oktober 2016 - 22:30
Peter Smith:
Proficiat Ad!!! Knap gedaan. Hopelijk kunnen we mooie "project" nog een keer evalueren onder het genot van een biertje (of 2). Vrgr, Peter.
-
22 Oktober 2016 - 22:34
Aldie:
Top man, indrukwekkende prestatie. Proficiat! Aldie -
22 Oktober 2016 - 23:47
Rob Bate:
Fantastic Ad, family and new chapters are awaiting your return.
See you soon Mzee Ad -
23 Oktober 2016 - 08:06
Gerrie De Vries:
Hoi Ad,
Geweldig hoor, petje af voor jou.
de avond vierdaagse is hier niks bij.Fijne dagen samen gewenst.
Sterkte met afkicken.
Hart.groet,
Ad en Gerrie den Vries
-
23 Oktober 2016 - 12:34
Jan En Truus Van Manen:
Hallo Ad ( en Wijny natuurlijk),
Een knappe prestatie hoor -
23 Oktober 2016 - 13:55
Emile:
Top prestatie van beiden inderdaad, fijn weerzien en gefeliciteerd! Grt Emile -
23 Oktober 2016 - 15:12
Thisine:
Enorme bewondering voor : je loopprestatie, je doorzettingsvermogen, je trouwe verslagen, je ondersteunend thuisfront. Heel erg bedankt... ik ga je 'missen'. Nu mag ik eindelijk het bedrag overmaken! -
23 Oktober 2016 - 15:12
Thisine:
Enorme bewondering voor : je loopprestatie, je doorzettingsvermogen, je trouwe verslagen, je ondersteunend thuisfront. Heel erg bedankt... ik ga je 'missen'. Nu mag ik eindelijk het bedrag overmaken! -
23 Oktober 2016 - 17:00
Johan:
Hoi Ad, van harte gefeliciteerd met je geweldige prestatie! -
23 Oktober 2016 - 20:40
Peter Hegman:
Hallo Ad, gefeliciteerd. Fantastische ervaring lijkt me. -
24 Oktober 2016 - 15:30
Bert En Henny:
Gefeliciteerd Ad, je hebt het volbracht!! Nu samen even genieten van de reis terug.
In Veenendaal krijgen we vast nog wel een live verslag, via Vorming en Toerusting of zo.
Lijkt je dat wat? -
25 Oktober 2016 - 16:48
Mia Van Cuijk Sevriens.:
Lieve Ad. JE HEBT HET GEHAALD........RESPEKT......GEWELDIG.
Bedankt dat ik via deze weg jou geweldige reis mocht volgen.Tjonge jonge zoooooveel respekt voor jou!Ik wil je ook nog eens via deze weg bedanken voor je kaarsje voor Ton.Was zooooo fijn en heeft zijn omgeving heeel goed gedaan. En nu samen met Wijny genieten en proberen jullie indrukken via ongeveer dezelfde weg terug te beleven. Ik wens jullie een liefdevolle prachtige reis terug en heeeeel veeel mooie momenten samen! Dikke kus Mia.
-
25 Oktober 2016 - 17:08
Conny Van Tuil:
Dat je het zou volbrengen wisten we al toen het plan ontstond :-) Maar 't is toch even wat anders dan op de zondagmiddag een stukkie fietsen... Top -
26 Oktober 2016 - 22:16
Wil En Kees Van Holland :
Geweldig Ad gefeliciteerd -
27 Oktober 2016 - 15:14
Daan O:
Gefeliciteerd Ad, dat is nog eens een prachtige prestatie! Ik ben benieuwd naar je ervaringen en wat je allemaal bedacht hebt voor de toekomst. Veel succes met "afkicken" en met alles wat je van plan bent. Groeten, Daan -
28 Oktober 2016 - 17:18
Paul Van Den Berg:
Ad dit is een geweldige prestatie. En mooi dat Wijnie je komt halen.
Gefeliciteerd groeten Paul -
31 Oktober 2016 - 11:26
Erik:
Proficiat, respect voor deze prestatie!! -
19 November 2016 - 11:02
Lidy:
Ad, Ik had je al even gesproken in de kerk, maar na (eindelijk) je laatste verhaal gelezen te hebben, nog meer RESPECT!
Echt kippenvel.
Voor jou, Wijnie en iedereen om je heen die je lief is geniet weer van en met elkaar. -
19 November 2016 - 11:06
Lidy:
Ik ben nu aan t lezen in de eerste verhalen van jou, had er nl een heleboel gemist, zo bijzonder! dank je voor het delen van dit stukje van je leven.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
